Latest post of the previous page:

gebilis pisze:więc nie wmawiajcie mi, że to słowo w gruncie rzeczy nic nie znaczy.

Ja tego nie wmawiam, ja tylko mówię, żeby nie przesadzać.

gebilis pisze:odczepieniec, odrzucony, niepasujący

I "zaburzony".

w ortografi jestem nie inny ale gorszy.
nie obrażam się na ortografię tylko korzystam z moduły sprawdzania psowni jako protezy.

są sfery w których sobie nie radzę.

Szukam zatem kierunków natarcia na których mam szansę osiagnąć poziom umiejętności zawodowych który zpewni mi robotę szacunek i poważanie

potem napiszę

A ja tam jestem zaburzona w pewnym sensie. I jakos mnie to aż tak bardzo nie mierzi. Przecież to oczywiste, że musi byc ze mną coś nie tak, gdybym była normalna nadal pracowałabym jako księgowa i najpewniej nie umiałabym się dogadać z własnym synem . Nie płaczę z tego powodu i nigdy nie płakałam nawet jak dzieciaki w szkole wołały za mną: te dzikuska!

iska36 pisze:I jakos mnie to aż tak bardzo nie mierzi.

To mierzi przede wszystkim dzieci, dla których bardzo ważne jest pasowanie do grupy rówieśniczej.

Zgadza się ale nie ja wymysliłam ten termin i zapewniam żadnemu z dzieci nie mówię: "jesteś zaburzony, chory, czy "inny".
Owszem często bywają sytuacje kiedy mój syn pyta mnie: "mamo, co mi jest?" dziś w czsach gdy każdy lekarz otwarcie mówi przy dziecku, że jest autystyczne nie sposób ukryc przed nimi diagnozy.
Pamietam jak mój syn zapytał czy jest chory, odpowiedziałam zgodnie z prawdą, że nie, ciągnął jednak dalej co to takiego ten jego autyzm i co miałam mu odpowiedzieć? Nie wiem, że to choroba? a może nazwa zespołu rockowego?
Powiedziałam, że to takie zaburzenie zachowania, które powoduje np jego brak chęci do rozmowy z obcymi, albo inne jego specyficzne trudności.
Każda wizyta u specjalisty jest w zasadzie taką formą tłumaczenia dziecku, co mu jest. Każda z przykładowych książek traktujących o autyzmie, ADHD mówi o zaburzeniu, nie mamy niestety na to wpływu.
Stowarzyszenie, które organizowało moje spotkanie nazwało je "... dyskusja o dzieciach z zaburzeniami zachowania" - przypominam stowarzyszenie składa się z rodziców dzieci z ADHD i innymi niepełnosprawnościami. Myślę, że ludzie mający faktycznie na co dzień do czynienia z tymi dziećmi nie bojkotują tak terminologii bo dla nich to chleb powszedni, najbardziej oburzają się jednak wszyscy ci, co takich problemów zwyczajnie nie mają.

iska36 pisze: Myślę, że ludzie mający faktycznie na co dzień do czynienia z tymi dziećmi nie bojkotują tak terminologii bo dla nich to chleb powszedni, najbardziej oburzają się jednak wszyscy ci, co takich problemów zwyczajnie nie mają.

Nikt nie bojkotuje terminologii czy ma z takimi dziecmi do czynienia czy nie. Ja obruszam się na nazywanie nas innymi - a niestety ten problem dotyczy mnie osobiście i moje dzieci. Iska proszę cie nie udowadniej już że białe jest czrne, a czrne białe- trzeba sie w słuchać w to co inni mówią a nie tylko w to co my sami wiemy - i do tego tworzymy teorię.
A mój syn od małego miał tłumaczone - oczywiście w zakresie w jakim potrafił zrozumieć - dlaczego zwraca na siebie uwagę swyn zachowaniem i dlaczego dzieci tak a nie inaczej na niego reagują. Lata tłumaczeń dały efekt - ma teraz przyjaciół i zdaje sobie sprawe ze swoich zaburzeń i uczy sie z nimi żyć wśród innych.

iska36 pisze:"... dyskusja o dzieciach z zaburzeniami zachowania"

Jest kolosalna różnica pomiędzy powyższym a "dziećmi zaburzonymi". Pierwsze należy do tej samej mniej więcej grupy co "dzieci z wadą wymowy" (por. konstrukcję obu fraz!), drugie zaś stoi w tej samej grupie co "chore" czy - jak wyżej powiedziała gebilis - "odrzucony". Skoro można mówić o dzieciach z wadami wymowy, można też mówić o dzieciach z zaburzeniami zachowania i nie trzeba ich stygmatyzować szorstkim przymiotnikiem "zaburzony".

Powtarzam: język kształtuje świadomość.

Sir Wolf pisze:język kształtuje świadomość.

i viceversal

ja zawsze byłem inny.

głównie dla tego że nie kryłem tego co sądzę o bydle które mnie otacza a w rozmowach z tzw "kolegami z klasy" niejednokrotnie pozwalałem sobie na nadmierną szczerość.

Ja mam z tego powodu ciągłe problemy...

Gdybyś był pietnastoletnim 'gówniarzem' pomyślałbym sobie, żeś buntownik z wyboru, a tu jednak... lat dwadzieścia pięć. nic to, pozostaje rzecz, iż cenię sobie takich ludzi, którzy znają swoją wartość.

tu nawet nie chodziło o własną wartość tylko o totalną bezwartościowość otoczenia...
I o przykre wrażenie że samemu się w to szambo wsiąka i w nim się rozpuszcza...

A opłaca się? To znaczy wiem, wy -pisarze lubicie być radykalni w swych poglądach... : ) tak jest w przypadku tych naprawdę dobrych, mogą sobie na to w końcu pozwolić; wiem też, że istnieją tacy nijacy, co nie znaczy wcale, że 'smarknąc' na papier atramentem nie potrafią. i tu mam pytanie, czy w dziesiejszych czasach w tej branży opłaca się być szczerym względem swoich szefów, zwłaszcza w przypadku debiutu? no i szczerym względem czytelników...? jak wielu pisarzy uprawia pozerstwo? jak liczne grono można przyciągnąc wyłącznie swoją osobowością (mniejsza o talent)...

pytanie to chyba nie padło gdzieś wcześniej, co>?

jak liczne grono można przyciągnąc wyłącznie swoją osobowością

A co mnie może obchodzić osobowość pisarza? Kto na to patrzy? Gość może być sobie inteligentny, dowcipny itd a nie umieć napisać sensownego zdania, może być totalnym mrukiem i pisać świetnie, itd. Najpierw poznajesz książkę, potem (ewentualnie) autora.

No właśnie, w muzyce jednak jest już inaczej... nie wystarczy tylko sam talent; gość może fajnie trzymać gitarkę, ale chodzi o to, że już nie tylko on tak fajnie ją trzymać potrafi. Takie czasy. Trzeba mieć żelazne dupsko i nerwy ze stali, by do coś w tej branży osiągnąć, by w ogóle do czegoś dojść. No i jest jeszcze fakt, ale to już temat na inną dyskusję, że wszystko co mogło, zeszło już na psy.

[ Dodano: Nie 13 Lut, 2011 ]
No ale my tu mówim i pisarstwie, żem zapomniał; tak chwilowo... padaczka czy cóś...