Latest post of the previous page:

Faktycznie, w tych gatunkach muzycznych też słyszałam lutnie I miałam okazję raz czy dwa słyszeć w moim ulubionym gatunku, czyli musicalu, ale generalnie lutnie to straszna rzadkość...

Ja lubię musicale, ale stare albo animowane albo w teatrze. Nie toleruje tych nowych Bolly i Holly.

W teatrze bardzo lubię, ale niekoniecznie w wersji polskiej (część tłumaczeń jest po prostu koszmarnych, pomijając teksty w stylu "Umrę na śmierć!" - to potrafi popsuć nawet najlepszy spektakl). Za Bolly też nie przepadam. Co masz na myśli mówiąc o "nowych" musicalach?

Pisząc o nowych miałem na myśli, większość z tego co powstało po 2000 roku w Holly. To takie odrodzenie, kiedy powstały Moulin Rouge i Chicago. Nie wiem co, ale coś jest nie tak z dzisiejszymi musicalami filmowymi. Już nie wspomnę o musicalach w telewizji, bo tu to można tylko wyjść z pokoju i modlić się, żeby szyba nie wyleciała z drzwi.
Zdarzają się wyjątki jak Sweeney Todd, ale ja po prostu lubię Burtona.

Natomiast stare wspaniałe to mam na myśli większość starszy od lat dwudziestych poprzedniego wieku.

Faktycznie, znaczna część tych powstałych po 2000 roku to szmelc, nawet te wystawiane w teatrach (bo jaką ma niby wartość intelektualną czy artystyczną musical taki jak np. "Love never dies"?). Większość, ale na szczęść nie wszystkie. Mówię tu między innymi o musicalach Wildhorna i Murphiego ("Draculę" zwłaszcza w wersji rockowej serdecznie polecam) czy dramamusicalach Kunzego i Levaya.

Telewizyjne musicale jak dla mnie nie są takie ciekawa, ponieważ raz, że są dla widza masowego, co oznacza, że w większości są cukierkowe bądź przypominają telenowele, a dwa, że nie ma tu tego, co w teatrze, czyli swego rodzaju kontaktu z artystą