Latest post of the previous page:

Dlatego dobrze pisać w limicie znaków. Zmusza do myślenia, szperania w zdaniach, tropienia niepotrzebnych słów, zdań, akapitów.

dorapa pisze:Dlatego dobrze pisać w limicie znaków. Zmusza do myślenia, szperania w zdaniach, tropienia niepotrzebnych słów, zdań, akapitów.

Niby tak, ale niekiedy wątki nabierają głębi i wtedy limit znaków szlak trafia, bo inaczej wyjdzie streszczenie.

Ale mówisz o poprawianiu, nie pisaniu, rozwijaniu wątków. Poprawianie ma zakończyć proces. To finał. Roboty porządkowe na gotowym już obiekcie.

dorapa pisze:Roboty porządkowe na gotowym już obiekcie.

Ale czasami i przy porządkach się coś znajdzie, na przykład jakiś bezpański kolczyk i draka gotowa

To dobre motto:
Nie pytaj mnie, wiem tyle co i ty
Poganiam dzień i nie śni mi się nic
Już siebie znam, znam z bliska słowo lęk
Wiem, że ja sam chcę dać oszukać się.

Saro, wracam! Czas zacząć rozwiązywać Twoje problemy, maleńka.

Urosło do 188 121 krzaczków.

Dziwną właściwością mojego mózgu jest dopisywanie ciągu dalszego do już, wydawać by się mogło, zakończonej opowieści. To jest irytujące. Niechby się już skupił raz a dobrze na tym, co wymyślił i napisał, a nie tak ciągnął historyjkę w nieskończoność. Do tego zmyślał, jakby tu coś ładnie zakończyć, pogodnie, szczęśliwie. No, po prostu to jest NIE DO PRZY JĘ CIA!

dorapa pisze:Dziwną właściwością mojego mózgu jest dopisywanie ciągu dalszego do już, wydawać by się mogło, zakończonej opowieści.

No właśnie dlatego plan ramowy nie ma u mnie racji bytu.

Ale takie rozłażenie się opowieści wcale nie jest dobre. Przynajmniej nie tej.

Chyb po prostu zapiszę pomysły i wykorzystam do czegoś innego.

Zastanawiałam się wczoraj w środku nocy, dla kogo ta opowieść. Oczywiście pierwsza rzecz - dla mnie. Ale dla kogo poza mną?
Pisanie kobiety o kobiecie to chyba dla kobiet, co nie? Ilu mężczyzn poczyta opowieść o kobiecie, która szuka siebie? Z tym całym babskim emocjonalnym zagmatwaniem, z pragnieniami miłości, oddania i jednocześnie niezależności , samowystarczalności, wyemancypowania (brzydkie to słowo, wielu się zaraz nastroszy).
Więc dla kobiet. Ile kobiet chętnie przeczyta o kobiecie zapętlonej, zasupłanej, zagubionej w pragnieniach i lękach? O jej życiu, w którym mało co jest tak, jak być powinno. I nie ma szans, by zakończyło się dobrze (chyba, że pójdziemy w wersje zakończenia holyłudu).
I jeszcze myślałam o znaczeniu w jej życiu mężczyzn i kobiet. Tych ważnych, nie przechodniów. Więc klan testosteronowy - ojciec, ukochany, kochanek. Wpływ ich osobowości, zahamowań, ukrytych pragnień, kłamstw i podłości na jej życie. A kobiety? Matka, ciotka, siostra - klan estrogenowy, z jego falowaniem. To falowanie, niestałość kobiet i ona, skupiona na sobie, widząca świat przez własne niedostosowanie, ból.
Bardzo skomplikowane.

Nie. Skomplikowane to jest to, jak skomplikowane skompresować do prostego i to w taki sposób, żeby później znowu było skomplikowane, jak róża jerychońska rosnąca po wsadzeniu do wody.

Jeśli to się uda, jeśli to się dobrze zrobi, to target nie jest zmartwieniem. Bramką nie będzie płeć, tylko oczekiwania, jakie ma się wobec czytanego; w sensie - to, czego się szuka, dobierając lektury.

Proste, nie?

dorapa pisze:Ile kobiet chętnie przeczyta o kobiecie zapętlonej, zasupłanej, zagubionej w pragnieniach i lękach?

To chyba zależy, jak bardzo te jej lęki i pragnienia są powszechne, wspólne wszystkim kobietom. I zarazem - jak bardzo ekstremalne są rozwiązania, których bohaterka próbuje. Mnie do tego rodzaju opowieści przyciąga z jednej strony podobieństwo problemów, zadawanych pytań, a z drugiej - odmienność rozwiązań, możliwość sprawdzenia za pośrednictwem bohaterki innych ścieżek, tych, których z różnych powodów sama nie wybrałam i nie wybiorę. Czyli podobałaby mi się bohaterka o innej niż moja osobowości, ale stająca przed znanymi mi wyzwaniami.
Jaki masz tam typ narracji?

Narracja? Dziwaczna bardzo i zapętlona jak sama bohaterka. Mieszanina nieco wybuchowa.
Trzecia osoba w czasie teraźniejszym poprzeplatana czasem przeszłym. I wszystko widziane przez nią. To ostatnie dość trudne, bo nie nie da się (nie chce się) wyjaśnić wielu rzeczy.

Leszek Pipka pisze:jak skomplikowane skompresować do prostego i to w taki sposób, żeby później znowu było skomplikowane

Wiem, że najlepiej opowiedzieć skomplikowane w prosty sposób. Sama lubię takie opowieści.
Ale kłopot jest w samym sposobie snucia historii. Bo nie opowiada się liniowo. Jest teraźniejszość, zagmatwana przeszłością. Ją trzeba wydobyć na światło i nie może przyćmić współczesności.
No i jest pokrętny umysł autora, który gmatwa.

No to tym bardziej uważam, że ona musi mieć fascynującą osobowość i nietypowe podejście do wielu rzeczy. Jeśli tak jest, to myślę, że czytelniczki się znajdą.

Mam nadzieję, że nie będzie fascynująca, dynamiczna w swej niespójności i zmianach. Albo chociaż ciekawa. ;D