Latest post of the previous page:

Dziewczynka uwielbiała bajki opowiadane przez skrzata.

Siedziała wtedy cichutko, z minką poważną i zasłuchaną. Opowieści kończyły się zawsze tak samo — wszyscy w nich żyli długo i szczęśliwie. Źli ludzie, rzecz jasna jeżeli tacy pojawiali się w bajce, byli surowo karani, albo — co dziewczynkę cieszyło nawet bardziej — przechodzili wewnętrzną przemianę i stawali się dobrzy. Ci, co byli dobrzy od samego początku, otrzymywali na końcu nagrodę. Małe zaginione księżniczki wracały do swoich mamuś, rodzeństwo odnajdywało drogę powrotną z zaczarowanego lasu, a książę w ostatniej chwili ratował królewnę ze szponów złego smoka.

Znowu czuła na sobie dłonie, niecierpliwe, szorstkie, sprawiające ból.

Próbowała się wyrywać, łzy spływały jej po policzkach. W tym koszmarze krzyczała i w rzeczywistości krzyczała naprawdę; obudziła się w ramionach Mariusa zapłakana, a on kołysał ją, mrucząc uspokajająco, że to tylko sen, tylko sen. Nie musiał nawet pytać, co jej się śniło.

Niektórzy twierdzą, że po śmierci każdy wygląda tak samo.

Petr był innego zdania. Zastanówcie się nad tym chwilę, a na pewno przyznacie mu rację. Weźmy najpierw naturalną różnorodność rodzaju ludzkiego — mamy ludzi grubych, chudych, wysokich, niskich. Umierają w różnym wieku, z tysiąca różnych powodów. Przemnóżmy teraz to wszystko przez stopień zaawansowania rozkładu, dodajmy rozmaitość ubrań, szmat, czy nawet zwykłych worków, w które są ubierani w ostatnią drogę. Spójrzmy na otrzymaną liczbę możliwych kombinacji — i nagle okazuje się, że słowa „po śmierci każdy wygląda tak samo” to bzdura, że zamiast tego należałoby powiedzieć „po śmierci każdy wygląda inaczej”. Każdy trup jest inny — banał, zwykły truizm, płaskie zdanie równie oczywiste jak „każdy zachód słońca jest inny” lub też „każdy wychodek jest inny”. Petr widział w ciągu swojego życia setki trupów i każdy z nich był na swój sposób unikalny. A jednak, wśród ciał przywiezionych dzisiaj, dwa były unikalne w sposób wyjątkowy.

— No więc dobrze, może faktycznie pomysł zatrudnienia utopców w marynarce nie był najlepszy — ciągnął kapitan Skutwiński swoim smutnym, bezbarwnym głosem. — Ale na początku nie było żadnych problemów. Owszem, marynarze byli sceptyczni, niektórzy nawet odmawiali służby. Byliśmy na to przygotowani. Organizowaliśmy pogadanki, wyjaśnialiśmy korzyści przynoszone załodze. Rozdawaliśmy ulotki o tonących marynarzach, ratowanych przez utopce. Pokazujące sympatyczne utopce wybijające dziury we wrogich okrętach. Nie zrażaliśmy się trudnościami. Wykorzystanie unikalnych talentów wszystkich obywateli naszej ojczyzny to obowiązek każdego postępowego rządu.

Iskra spadła krótko po drugiej nocnej warcie, gdzieś na południe od Ostahafan. Przeleciała niemal dokładnie nad głową Alkeona, akurat, kiedy otworzył oczy, ostatecznie rezygnując z prób zaśnięcia. Przez chwilę jeszcze miał nadzieję, że to przywidzenie, albo spadająca gwiazda, jakich wiele można dojrzeć w nocy o tej porze roku. Potem usłyszał odgłos odległego grzmotu, stłumiony przez odległość, i nie mógł już dłużej udawać przed sobą samym wątpliwości. Usiadł wtedy powoli, krzyżując nogi i starając się zapanować nad przyśpieszonym oddechem.

— Chcę misia — powiedział kapryśnie superbohater, wykrzywiając buzię.
— Och, zamknij się. — Buthorst był zmęczony. Bardzo, bardzo zmęczony. Usiadł ciężko na twardym, stalowym krześle i rzucił na szklany stół trzymany w ręku raport.
— Nie będzie misia? — zaniepokoił się superbohater.

Jam jest Karwulf, zabójca trzech bestii, ten który przeszedł morze i który gołą dłonią chwyta płomienie. Ojcem moim był Baatar Beren z klanu Niedźwiedzi, Sewerag, człowiek o silnych ramionach i mężnym sercu. To po nim odziedziczyłem ciemną cerę i czarne włosy. Brązowe oczy mam po matce, Wesełce z Radowidów, kobiecie przeklętej przez bogów i ludzi.

Tego ranka Chłopiec umierał w wyjątkowo parszywym nastroju. Klient był niezdarny, na dodatek strasznie sapał, nawet jeszcze zanim zabrał się do rzeczy. Dłonie miał zimne i spocone, nieprzyjemnie śliskie, o krótkich, tłustych paluchach. Chłopiec chętnie by go w te palce ugryzł, ale tego nie było w scenariuszu, a każde odstępstwo od scenariusza mogło skutkować utratą pięćdziesięciu patyków (po potrąceniu podatku). Szarpał się więc tylko i szamotał, lecz gdy nieomal udało mu się wyrwać, uznał, że i z szarpaniem nie może przesadzać. To właśnie wtedy ją dostrzegł — w ciągu krótkiej jak mgnienie oka chwili, kiedy, prawie wolny, przypadkiem obrócił głowę. Stała wśród widzów, po prawej stronie Macaulaya, młoda, wysoka, niesamowicie piękna. Zdążył zauważyć tylko tyle, zanim klient znowu przycisnął go do materaców.

Od samego początku podejrzewałem, że gospodarz zapraszając mnie do miasta tak naprawdę chciał się mnie pozbyć. Dwulicowy szczur. Niechby nawet próbował we śnie zatłuc kapciem, już by uczciwiej to wyglądało. Ale nie, fałszywiec wolał udawać, że straszliwie łaknie mojego towarzystwa w Chojmaniu w czasie targów. No wiecie, żebym przyniósł szczęście w handlu. Jakby nie mógł po prostu powiedzieć prosto w oczy, że już skrzacich usług nie potrzebuje. Nawet nie musiałby nic tłumaczyć, głupi nie jestem. W końcu widziałem, co się we wsi działo w ciągu ostatniego pół roku.

Pierwsze imago Laurencja zobaczyła na lotnisku, kiedy razem z Warrenem czekała na pojazd mający ich zabrać do budynków ambasady. Istota miała ponad dwa i pół metra wzrostu, a rozmiaru dodawały jej jeszcze czułki na głowie i ogromne skrzydła pokryte rozmyślnymi, kolorowymi wzorami. Laurencja przystanęła, zafascynowana, zapominając o trzymanym w ręku aparacie holograficznym.

Pierwsze pół godziny po skoku oznaczały strach — i mdłości.

Wykrycie statku powracającego w normalną przestrzeń jest nieuniknione – stąd strach. Mdłości biorą się z szaleńczych manewrów mających utrudniać wrogom celowanie, manewrów nie do zniesienia bez odpowiedniej dawki środków przeciwwymiotnych. Kiedyś, gdy Dukovic był jeszcze kadetem, koledzy w ramach głupiego żartu podmienili mu regulaminową porcję tabletek na zwykłe witaminy. Od tamtego czasu skoki przez morze Satoshiego kojarzyły się Dukovicowi z odorem wymiocin.

Wszystko się zaczęło, gdy czwarta samodzielna półbrygada zamiast obiecanego i z dawna oczekiwanego transportu piwa, otrzymała dwieście dwadzieścia trzy skrzynki z ręcznie haftowanymi chusteczkami do nosa. Nie oznacza to oczywiście, że bunt został wywołany przez chusteczki, jak to próbowali potem przedstawiać mniej rozgarnięci przedstawiciele prasy. W innych okolicznościach zostałyby one pewnie przyjęte z życzliwością i skwapliwie wykorzystane, chociaż może niekoniecznie zgodnie z przeznaczeniem. Nie jest także prawdą, że wyhaftowano na nich wywrotowe hasła, chyba że za takowe uznać napis „twoja matka chce być z ciebie dumna” albo „bronisz swojej dziewczyny”. Po prostu skrzynki z piwem obiecano już dawno i nieodmiennie ich brak tłumaczono trudnościami z zaopatrzeniem, działalnością wewnętrznych wrogów i złośliwością leśnych demonów, poterczuków czy innych laskowików. Trudno się więc dziwić żołnierzom, od tygodni zmuszanych do picia nędznych nalewek w brunatnym kolorze, że chusteczki były przysłowiową słomką łamiącą grzbiet wielbłąda. „Piwa dostarczyć nie mogą, a zasranych ścier to kurwa dwieście skrzynek przysłali” — tak dokładnie brzmiało zdanie, które rozpoczęło bunt.

Przekaz był tak silny, tak gwałtowny i nagły, że Armelia zatoczyła się i nieomal upadła. Dostrzegła polanę wypełnioną po brzegi czarną, włochatą masą. W chwilę później biegła przez las, otoczona braćmi z tego samego miotu, nie zważając na ból mięśni. Dowódca kazał się śpieszyć, więc śpieszyła się, zaciskając szczęki, niesiona głodem i nienawiścią. Teraz była ptakiem — z zawrotną prędkością przemknęła nad rzeką, nad lasem kłębiącym się setką żyć i śmierci, aż wreszcie runęła w dół niczym kamień.

W pierwszej chwili nie mogłem pojąć, co robi stado wilków wokół rosnącej na polanie, otoczonej niskimi krzewami lipy. Dopiero po chwili, wytężając wzrok, zauważyłem między nagimi gałęziami ciemny kształt. Nie wyglądało to na wróbla; wiewiórka nie wytrzymałaby tak długo bez jednego ruchu. Jakby odpowiadając na moje myśli, kształt poruszył się, rozprostował i wtedy rozpoznałem skrzata.

Przejście otwarło się tuż przed południem, na zachód od wsi — dokładnie tak, jak obiecywała to wiedźma. Mgła wirowała, rozbłyskując dziesiątkami barw — wszystko do tej pory bez jednego dźwięku i gdyby chłopiec stał ledwo sto kroków dalej, już nie zauważyłby dziejących się tu cudów — i nagle rozpękła, ukazując jasny tunel o drżących ścianach. Równocześnie gwałtowny wiatr przewrócił chłopca na ziemię, a przeciągły grzmot przetoczył się po ziemi. Rościk roześmiał się, szczęśliwy. Widział wcześniej już wiele Przejść, a jednak za każdym razem był tak samo oczarowany. Wciąż leżąc, podniósł głowę i spojrzał ponownie w kierunku nowo powstałego tunelu. Natychmiast poderwał się na nogi. Ktoś nadchodził.

Dobrze, więc chcesz wiedzieć, na czym polega mój zawód? Chłopcze, ale żeś się wysilił z tym pytaniem. To proste. Zabijam przedsmoki. A czego się spodziewałeś? Że chusteczki w kwiateczki haftuję, a nazwę to sobie wybrałem dla celów marketingowych? A, rozumiem -- masz na myśli, na czym to właściwie polega. No cóż, postawiłeś mi piwo, zasługujesz na uczciwą odpowiedź. Wszakże, jedno piwo to nie jest zbyt dużo. Mógłbym opowiedzieć ci ciekawą historię, no, ale sam rozumiesz... Dziękuję. Lubię domyślnych.

Paweł dobrze wiedział, że jest martwy. Wiedział, że ból szarpiący mu mięśnie jest tylko zwykłym złudzeniem. Wiedział też, że narastające zmęczenie – to po prostu efekt przyzwyczajenia do ciała, które już od dawna nie istnieje. Złudzenia łatwo ignorować. Wystarczy zatopić się w myślach, opuścić głowę, udawać, że się nie widzi własnych butów wznoszących brunatny pył. Udało mu się wspiąć się na kolejne wzgórze, zanim pozwolił, by przyzwyczajenie rzuciło go na kolana.

szopen pisze: Dziewczynka uwielbiała bajki opowiadane przez skrzata.

To nieprawda, że nienawidziłem Samuela. Nie życzyłem mu także śmierci i uważam, że postąpił przesadnie, spisując testament, a potem uciekając na pole. Owszem, byłem wściekły, ale też na moim miejscu każdy inny skrzat byłby wściekły tak samo albo i bardziej, a przecież nigdy przedtem przed wściekłymi skrzatami Sam się nie chował. Zresztą wcześniej wiele razy mnie denerwował. Na przykład, gdy zmarnował podarowane nam przez Szmida piwo, bo potrzebował naczynia na zbieranie deszczówki — jeszcze teraz mnie cholera bierze, jak sobie przypomnę. Albo kiedy wpadł na pomysł, by przerobić stare zużyte trepy na sandały i przez pomyłkę, rozumiecie, przez pomyłkę zapłacił wędrownemu gnomowi za podziurawienie moich przepięknych skórzanych buciszków. Krzywdy jednak Samowi nigdy nie uczyniłem i teraz też bym mu raczej nic nie zrobił. To znaczy, jak tylko by przetrwał pierwszy atak furii.

— Przepraszam, czy pan szanowny już zdechł? — zapytał kruk, przekrzywiając łeb.
— Spadaj — warknąłem. Za pierwszym razem odpowiedziałem ścierwojadowi wyjaśnieniem powiązań łączących jego rodzinę, ze szczególnym uwzględnieniem matki i okoliczności jego przyjścia na świat. Teraz nie miałem już siły.
— Czyli nie zdechł? — upewnił się kruk, podskakując bliżej. Przestąpił z nogi na nogę, przypatrując mi się uważnie. — Ale chyba już niedługo? Nie chciałbym szanownego pana napocząć przed czasem.

Kiedy pierwszy raz usłyszałem, czego chce Burquardt, sądziłem, że się przesłyszałem. Ostatecznie rzadko się zdarza, by wywiad wojskowy kogoś delegował do nakłonienia do ucieczki dezertera. Na ścianie wisiał plakat mający właśnie do dezercji zniechęcać, grożąc strasznymi konsekwencjami w przypadku nie wykonywania rozkazów przełożonych lub samowolnego opuszczenia jednostki wojskowej. Trudno było nie zauważyć pewnej sprzeczności między słowami dowódcy a treścią znajdującego za jego plecami plakatu. Moja reakcja nie powinna więc nikogo dziwić.

Obie Pana propozycje "Pożar" i "Tęcza" się nam podobają i wstępnie mam je oznaczone jako "do wydania".
Z "Pożarem" ze względu na objętość, chcieliśmy iść w stronę trylogii lub dylogii.
"Tęcza" nie nastręcza problemów tego typu i będziemy zainteresowani jej wydaniem.

szopen pisze: "Tęcza" nie nastręcza