Zapukałem w drzwi, oczekując szybkiej i pozytywnej odpowiedzi od ciebie. Ty nie zareagowałaś — zapewne jesteś w innym stanie niż oczekiwałem. Zacząłem krzyczeć, nawet pięścią uderzyłem o klamkę, by wykrztusić emocje. Wiedziałem, że jesteśmy sami, bo nie oczekiwałaś żadnych nieistotnych ludzi. Stanąłem naprzeciw ciebie, nie wiedząc zupełnie, o czym teraz mówisz. Zacząłem rozglądać się dookoła, mając nadzieję na rozwiązanie tej zagadki. Z wolna odkryłem, że, będąc tutaj, zaburzam jakieś naturalne wydarzenie. Rozgraniczyłaś je drzwiami, które kiedyś pomalowałem w celu wyznania uczucia. Po ich otworzeniu stanąłem na męskich ubrań rozrzuconych po podłodze. Gdzieś na północy Polski, okresem pięknego lata, rozpoczęła się lawina.