Latest post of the previous page:

Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą... Tak mi się skojarzyło z dzieckiem - bardem, elegią oraz Elegią. Ale Baczyński był spójny. A ten tekst nie wydaje mi się spójny. Ani jako zbiór obrazów, ani jako przesłanie. A już "tłuszcz sprzed eonów" budzi mój zdecydowany sprzeciw.

ithilhin pisze: PS. napisałam zanim Margot wyjaśniła.

ja bardzo chętnie poczytam o wszelkich skojarzeniach, jakie Wam się pojawiają. Wyjaśniłam tylko to, co się działo po mojej stronie, a przecież każdy tekst ma dwie.

szopen pisze: Jak dla mnie, najpierw masz obraz ostry, po młodopolsku realistyczny, a po nim, dalej, już raczej coś namazanego paluchami

Muszę ochłonąć i spojrzeć na to świeżym okiem. Różnicę w stylu faktycznie widzę, a co do związku przyczynowo-skutkowego lub jego braku, muszę pomyśleć, co by mogło pomóc.

Tekst chyba nie do końca przenosi intencje autorki. A skoro nie przenosi, to chyba jednak coś w nim nie gra. Rubia ma też rację ze spójnością, nie jest spójny. Ja też nie czuję indywidualnego stylu autorki. Ale skoro Wolha rozgryzła nieco łamigłówkę, to jednak jest w nim coś (słowa-klucze), które intencje przenoszą. Tylko że same klucze to chyba troszkę za mało? A może nie?

tłuszcz sprzed eonów jakby nagiąc, moze wracać do dinozaurów i czystej ziemi. ten wędrujący w góre zieleni to już ropa w samochodach i zniszczenie ekosystemów.

można w ten sposób pociągnąc interpretację na wyżyny, bo Jednego i Drugiego np. oprzeć o Boga ojca i Syna, stworzenie itd.
tylko jak dla mnie brak tu wspólnego sensu i zamyslu - jakby autor rzucił cegły tak luźno powiązane, że każdy moze zbudowac z nich cokolwiek chce.

utwór jednak powinien mieć oś na której opierają się kody miedzy nadawcą (autorem) a odbiorcą (czytelnikiem).
tu tego zabrakło, bo nie chce mi się wierzyć, żeby nagle wery tak zdurniało.
no, poza czi, czi jest jak czekolada, ona rozumie.

Jako prosty człowiek i czytelnik odpowiem z pełną szczerością - nie kumam. I nie chcę. Podejrzewam, że w określonych warunkach liczne grono samozwańczych specjalistów i ekspertów będzie piało z zachwytu nad fragmentem, którego sami nie rozumieją. I to ich sprawa. Nie moja, niestety.

Tekst-galaktyka wolnych skojarzeń, które pewnie działałyby lepiej gdyby bardziej widoczna była myśl przewodnia. Za dużo tego wszystkiego, piętrzy się to, przytłacza. I choć przytłoczenie też może być celem (tekst antywojenny), to tu raczej przytłacza nadmiar pokazanych obrazów. Które, jak słusznie zauważyła Sarah, są bardzo hermetyczne - autor widzi, czytelnik nie. A celem takiego tekstu powinien być dialog, a nie walec monologu który przejedzie po mnie i pozostawi wątpiącego w sens czytania.

Co do "tłuszcz sprzed eonów" - patos i niskość, przepis na humor. A że tekst nie jest w zamyśle humorystyczny to połączenie razi.

Co do pisania tekstów interpretacyjnie rozwiązłych - po co? Równie dobrze można zacząć wątek na forum pt. "Jak żyć..." i się ludzie będą popisywać, wykonując robotę za autora, a ten będzie siedział i zacierał rączki i kaskę liczył. Autor ma obowiązki zawodowe, autor ma mi zaprojektować przestrzeń do myślenia, ładnie ją urządzić w słowa, parę drogowskazów rozstawić. Jestem leniwym człowiekiem i najczęściej wolę być w tekście turystą, a nie demiurgiem. Ale ja to ja, może inni wolą pracować za autora.

Przeczytałam z zainteresowaniem i skupieniem, ale nie umiem odnaleźć się w tym tekście, nie umiem połączyć wątków, choć oddzielili cię syneczku* działa na wyobraźnię.
Pozdrawiam,