Latest post of the previous page:

Któregoś dnia chciałbym zobaczyć tego Wojownika zebranego w całość. Albo przynajmniej w szkic całości...

Któregoś dnia pewnie zobaczymy.
Sarah, czuj się zobowiązana

Sarah pisze: Z fotografiami wypadają listy, w których słowa kreślone długopisem, zaczynają być nieczytelne.

Intuicyjnie przestawiłabym kolejność -> "w których kreślone długopisem słowa zaczynają"...

Ale to subiektywny drobiazg, przejdę do meritum.

Z tym tekstem wiążę dwie dobre rzeczy.
Po pierwsze, sam w sobie jest udany, klimatyczny, prawdziwy.
Po drugie, dzięki niemu sięgnąłem do poprzednich "Wojowników", które zrobiły na mnie chyba jeszcze większe wrażenie.

Szacunek. Dobry drabble. Choć ja mam chyba odwrotnie niż Wojownik - bardziej lękam się rzeczywistych, materialnych, starych zdjęć/pocztówek/listów niespodziewanie wypadających z książek albo odnajdywanych w szufladach podczas poszukiwania innych rzeczy, niż tego, co wisi w przestrzeni wirtualnej i z czego zdaję sobie sprawę.

Ale widocznie Wojownik jest po prostu bardziej zdyscyplinowany i porządniejszy ode mnie, nie zostawia zdjęć byle gdzie . Istotę jego odczuć rozumiem, przemawia do mnie, a to w stusłowiu najważniejsze.

Czarna Emma, bardzo pięknie dziękuję

Romecki pisze: Któregoś dnia chciałbym zobaczyć tego Wojownika zebranego w całość.

- choć to niezmiernie miłe , co mi napisałeś - to jednak chyba niemożliwe do wykonania.
Wojownik to zapis bardzo ulotnych, poszczególnych chwil. I dotyczą one raczej wrażeń, odczuć - niż konkretnych sytuacji, zdarzeń czy obrazów.
Nie bardzo widzę możliwość ułożenia ich w jedną całość. To raczej pojedyncze puzzle, bez wzoru - przynajmniej ja jeszcze tego całościowego obrazu nijak nie widzę.

Wzór jest, Sarah. Ale najwyraźniej jeszcze go nie dostrzegłaś. Nic pilnego, to tylko sugestia i... nadzieja

Romecki, zawstydziłeś mnie.. serio serio ..
Ja wiem, że wzór jest , ja jedynie nie znam dalszych jego losów, nie wiem czym się skończy jego podróż - a może inaczej, wiem czym się skończy a nie wiem, co jeszcze zdąży poczuć.
Wizimir, bardzo Ci dziękuję za dobre słowa, a jeszcze bardziej za to, że zechciałeś pogrzebać i poczytać inne setki Wojownika

Tak, tak. Ten Wojownik uciekł od poezji, co mnie cieszy. Jest Człowiekiem, osadził się w namacalnej rzeczywistości z całym psychologicznym autentyzmem. Nawet bez podkładu z mądrego podręcznika.
Starszaki to widzą (obraz jest wyraźny i czytelny), a przede wszystkim czują, maluchy skupiają się na drobiazgach. Jak to często bywa w naszym przedszkolu :-)
Podobamisie.

Być nie może..
Doczekałam..
(słonica ukradkiem wyciera łzy wzruszenia, aż się jej trąba prawie rozmiękła)

Leszek Pipka pisze: Wojownik uciekł od poezji, co mnie cieszy

a co masz przeciwko poezji? Hę ?

Sarah pisze:
> Te, które stały się jego obsesją, trzyma w chmurze lub pliku. Nękają go i prześladują.
Umieszczenie takiego zdania na forum dla pisarzy to zdecydowanie mocne pociągnięcie za rękaw. Ciekawe ilu tutaj tak ma.

Jakub Serafiński, nie podziękowałam za odwiedziny, ani za komentarz. Bardzo nieładnie z mojej strony
Niniejszym nadrabiam Dziękuję
Choć przyznam, że "pociągnięcia za rękaw" - nie do końca rozumiem:)

Sarah pisze: Zamknąć i zaglądać tylko, gdy będzie miał dość siły, by otwierać wspomnienia.

Jakie to prawdziwe...

Czytałam metodycznie ''Wojowników'', w każdym zapisany kolejny etap, od operacji, od pękania czaszki na najmniejszy dźwięk, po powracającą jak tutaj świadomość. Fragmenty wspomnień, których jeszcze nie można podpiąć pod konkretnych ludzi i czas. Jakby ktoś wyłączył mózg, wykasował przeszłość i teraz powoli wyjmuje z szuflady kolejne zdjęcia. Kadry z życia.

Duże wrażenie zrobiły na mnie krasnale i wróżki, bardzo obrazowe. Mogłam zobaczyć, prawie że dotknąć postaci. No i podłączenie do kroplówek, żeby ''urżnąć się razem z nimi''. Bo stepowanie.

Ciekawie zapisujesz, prowadzisz krok po kroku... To musi być trudne, ja bym tak nie potrafiła.

elka, dziękuję bardzo za przeczytanie całego cyklu.
Nie wiem czy będę go kontynuować i czy Wojownik będzie miał co opowiadać.

Bardzość!
Pamiętam filmik z chłopcem, który tak samo szukał wspomnień po swoim ojcu.
A potem zagadały groźne Tygrysy z przeszłości. Gra mi to często do dzisiaj.
Oj, aj, ajajaj!
Dlatego bardzo mi się podobało.
Może tylko ta "szrama przez pół twarzy", nie lepiej delikatniej, "blizna"?

Bardzo! Koduj.

Quincunx pisze: Może tylko ta "szrama przez pół twarzy", nie lepiej delikatniej, "blizna"?

Jak przeczytasz na głos szrama to usłyszysz szelest, którego delikatna blizna nijak nie odda. A ten szelest był potrzebny przy papierowych zdjęciach.

W takim razie pełna zgoda.
Niech szeleści.

Będę nudny, ale powtórzę - bardzo mi weszło w oczy i dumania.
Howgh