Radek pracował w jednym z warszawskich parków rozrywki. Rodzina miała mu za złe, że pojechał robić karierę do „krawaciarzy”. Kto to wymyślił, żeby krakus w trzecim pokoleniu jechał za chlebem do Warszawy? Dla nich stolica była mocno przereklamowana. Bo jeżeli byłoby inaczej, to zostałaby u nich, i nie przenosiliby jej nie wiadomo gdzie. Żal, tym bardziej że Radek miał po co zostawać w Krakowie. Jego Ojciec prowadził intratny interes, a on, jako jedynak, miał w przyszłości go przejąć. Ojciec Radka rozkręcił biznes w wyniku rodzinnego nieszczęścia, wykazując się niezwykłą żyłką negocjacyjną. Było to mniej więcej tak:

WWWDziadzio miał 1400 lat, kiedy zginął śmiercią tragiczną. Tatkowi dopiero co stuknęło milenium na karku. Można powiedzieć, że jest w kwiecie wieku. A Radek? Co się przez ten czas wydarzyło w jego życiu? Niewiele jak na 350 lat smoczego życia. Trzeba bowiem wiedzieć, że był on wnukiem samego Smoka Wawelskiego. I jako jego potomek, powinien w przyszłości zarządzać Smoczą Jamą. Tak uważał ojciec. Ale ile można czekać?

WWWJego Dziadzio wpisał się w historię Krakowa trochę wbrew sobie. Z opowiadań Ojca Radek znał go, jako porywczego smoka z nadmierną skłonnością do pirokinezy. I to go właśnie zgubiło. A nie owca wypchana siarką i smołą, jak powszechnie się uważa. Podpalił zachodnią basztę zamku wawelskiego, w wyniku czego spłonęła królewska kolekcja madziarskiego wina. Król Krak porządnie się wkurzył, bo nie znosił miejscowych sikaczy. A lubił wypić jak każdy chłop. Wyznaczył więc, w nagrodę za jego łeb, pół królestwa i rękę księżniczki… I zaczęło się. Tak męczyli Dziadziusia, tak go męczyli, że aż zamęczyli. Padł na zawał. Innym typem był Ojciec Radka. Ten miał głowę do interesów. Wyczuwając koniunkturę, schował swoją godność w kąt pieczary i podpisał z królem umowę o prawach autorskich do legendy o Dziadku. Oczywiście odpowiednio zmodyfikowanej. Wytargował też w użytkowanie wieczyste Smoczą Jamę. I jakby tego było mało, dostawał jeszcze trzy dziewice rocznie. Również Król zarabiał na tym układzie niezły grosz, więc nie marudził. Od tego momentu, tylko smoki z linii Dziadka miały wyłączność na zarządzanie interesem. A kolejnym smokiem z linii Dziadka, zaraz po Ojcu, był właśnie Radek. Już, jako jajku wbijano mu do głowy słowa: „Jako Radosław Wawelski masz moralny obowiązek dbać o dostatek swojej rodziny. Rodzina zaniechała zemsty na ludziach w imię interesów. A ty, te interesy będziesz kiedyś prowadził”. Ale kiedy? Nie chciał więcej gnić w jaskini na stosach złota. Zresztą było mu tam niewygodnie. Karkankuły wbijały się w tyłek, a monety wchodziły za paznokcie. Nie miał tak jak Ojciec albo jego kuzyni, ciągotek biznesowych. Na przykład jego wujek w Anglii. Został zabity przez jakiegoś Jerzego. A rodzina wujka, również w imię interesów, zaniechała zemsty, zarabiając do dzisiaj całkiem nieźle w brytyjskich funtach. Lecz takie życie nie było dla Radka. On chciał poznawać świat i przede wszystkim poznawać smoczyce! Jedyną, jaką do tej pory znał, była jego Matka. A Kumple? Smokami, z jakimi się kolegował było rodzeństwo sierot - Zenek i Romek z Łyśca . Chłopaki wyemigrowali do Stanów pracować w Parku Jurajskim. Podobno powodziło im się całkiem nieźle. To właśnie oni zainspirowali Radka do pracy w parku rozrywki. Lecz gdzie Polska a gdzie Ameryka! Tam robili poważne kariery, a on był maskotką przed wejściem do tekturowej wieży.

WWWTaki to już los smoków w dzisiejszych czasach. Dziewic coraz mniej a podatki od złota zgromadzonego w skarbcach bardziej niż złodziejskie. Chciałoby się, aż zapytać kogoś – jak żyć? Trzeba dobrze się nakombinować, żeby wyjść na swoje. I jeszcze ten brak smoczyc. W wyniku globalnego ocieplenia, z jaj wykluwają się sami faceci. Wszak wiadomo, że jajo, z którego ma wykluć się samica, potrzebuje niższej temperatury.

WWWRadek siedział przed wieżą i zastanawiał się nad swoim życiem. Warszawa go męczyła. Kiedy przyjechał tutaj pierwszy raz, dowiedział się, że jest wakat na posadę bazyliszka w kanałach pod Starówką. Smok czy bazyliszek – niewielka różnica. Tak wtedy uważał i srodze się pomylił. Miejsce pracy było zbyt ciasne, a robotę na okres próbny dostał warunkowo. Musiał nauczyć się spojrzenia obracającego w kamień. Nie udało się i go wylali. Pracy nie żałował, tym bardziej, że po jakimś czasie z Niemiec przyjechali spadkobiercy bazyliszka i przejęli geszeft, włączając go do sieci ogólnoeuropejskich legend. A teraz stał pod wieżą nie widząc żadnych szans na rozwój. Postanowił więc jechać na zachód! W Polsce było trudno o prace dla młodego smoka, a akurat obiło mu się o uszy, że dyrekcja parku rozrywki Excalibur City na granicy czesko-austriackiej postanowiła zatrudnić żywego smoka. Odwiedził jeszcze po drodze rodziców i powiedział im o swoich troskach. Jeżeli tam mi się nie uda, to wracam na Wawel – dodał na koniec. I pojechał na saksy.

WWWNa castingu spotkał kilka innych smoków. Nawet z dalekich Chin. Ojca zawsze wkurzało, kiedy chińskie smoki określały się mianem „smoka”. Dla niego to były jakieś powykręcane jaszczurki, u których nie do końca było wiadomo, gdzie mają głowę a gdzie zad. Ale to było tylko zdanie Ojca. Smoczy lud oddawał im rację, wiedząc, że to właśnie oni, jako pierwsi spostrzegli w ludziach partnera do interesów, a nie kilku dziesięciokilogramową połać mięsa, niewiele różniącą się w smaku od barana. A częściej gorzej cuchnącą. Ludzie z racji swoich małych móżdżków przez wieki padali ofiarą smoków. Po przymierzu zawartym z gadami, również z powodu niewielkiej wielkości tego organu, byli robieni na szaro, tyle że w strefie finansowej. Nikt tak jak smok nie pożąda wszak złota i innych błyskotek. Wracając jednak do castingu... Chińczycy nie trzymali się mocno, bo zgubiła ich nieznajomość niemieckiego. Niewiele lepiej z językiem poradził sobie Radek. Niemiecki miał w szkole tylko przez 20 lat. Więc kiedy miał się nauczyć? Wyszprechał ile umiał i czekał na wyniki pierwszej rozmowy kwalifikacyjnej. Jakimś cudem przedostał się dalej. A drugi etap... Ten niestety zawalił po całości. Miał za zadanie ryknąć, a stojący obok człowiek, przy pomocy sonometru miał określić czy jego ryk nie przekracza unijnych norm. Radek może i nie przekroczyłby norm, ale w tym momencie odbiło mu się i beknął w stronę jury chmurą trującego dymu, osmalając przy okazji przewodniczącego. Podtrute jury zostało zabrane do szpitala na oddział toksykologiczny. Po trosze z winy Radka, bo wiedział, żeby nie żywić się w McSmaugu, ale tak bardzo lubił kebaba z podwójną posypką z siarki, że nie mógł sobie odmówić. Choć jego kiszki trawiły go wyjątkowo gwałtownie. Na szczęście Radkowi – jakkolwiek to zabrzmi – upiekło się tym razem. Jury złamało unijne zarządzenie o przesłuchaniach smoków w celu poszukiwania atrakcji dla obiektów rozrywkowych wyższego szczebla, nie zakładając przewidzianych przez dyrektywę masek przeciwgazowych i kombinezonów ochronnych. Więc Radek zwyczajnie został zdyskwalifikowany bez ponoszenia większych konsekwencji.

WWW Leciał zrezygnowany z powrotem do domu i kiedy przekroczył granicę Polski dostał sms-a od Ojca (bez tego głupiego roamingu), że jest do wzięcia robota we Wrocławiu. Rada Miejska tego miasta ogłosiła przetarg na posadę Smoka Strachoty we wrocławskim parku. Coś w ramach stawania się Wrocławia europejską stolicą kultury. Postanowił spróbować, bo lepsze to niż siedzenie na kupie - złota, ale zawsze kupie - u rodziców. Ledwie zdążył na rozmowę kwalifikacyjną. Radni wypytali go dokładnie o wcześniejsze doświadczenia. I tutaj przydała się jego wiedza z parku rozrywki w Warszawie. Na tyle zaimponował radnym, że zaproponowali mu nawet posadę kierownika miejskiej sekcji stworów. Przyjął ją. I tak siedział na posadzie we Wrocławiu, a Ojciec był zadowolony, że rodzinne imperium się rozrasta. Zaś Radek cieszył się, że zapoznał pewną miłą smoczycę, którą zobaczył na rozmowie kwalifikacyjnej. Czas leciał mu szybko i przyjemnie. Po roku zamieszkali razem i ogłosili zaręczyny. Po dwóch, doczekali się pierwszego jajka, a po trzech... Ojciec wyzionął ducha. Wszystko się rypło. Chodziły słuchy, że wpakował się w jakąś piramidę finansową, ta okazała się oczywiście przekrętem (za którym stały gnomy) i nie wytrzymał tego nerwowo. Padł na zawał. Był w końcu rodzinnie obciążony. Syn rzucił więc robotę we Wrocławiu i przejął rodzinny interes. Niestety nie był tak dobrym biznesmenem, jak jego staruszek. Własny biznes to jednak co innego niż budżetówka. Popadł w długi i Smocza Jama trafiła pod zastaw. Na domiar złego zostawiła go kobieta, uciekając z dzieckiem do jakiegoś Żmija zza wschodniej granicy. Radkowi doszły więc alimenty. Matka z kolei wylądowała w domu wariatów, nie mogąc otrząsnąć się ciągle po śmierci męża. Z pomocą przyszła mu Wanda, ta, która nie chciała Niemca. Powiedziała, że sprzedała ogólnoeuropejskiej sieci legend swoją legendę. I to z całkiem niezłym zyskiem. Radziła Radkowi zrobić to samo. I chcąc nie chcąc, tak zrobił. Ledwie starczyło na spłatę zobowiązań i jakiś drobiazg dla dziecka. Na alimenty już nie. Smok przetracił rodzinny interes. Pozostał sam na świecie. Kobieta do niego nie wróci. To pewne. Matka nie wyjdzie z wariatkowa. To jeszcze bardziej pewne. Co robić? Radek był już tak zdesperowany, że zaczął powoli rozglądać się za samotnym drzewem na jakimś odludziu i odsmoczu. Aby położyć kres swoim cierpieniom. A nie było to łatwe - znaleźć odpowiednio duże drzewo – bo jak wiadomo, smok swoją wagę ma.

WWWNa szczęście, w tej czarnej dla niego godzinie, przyszło do niego zaproszenie z Ameryki. Od chłopaków z Łyśca. Kumple czytając na Smoczej Klasie, jak Radkowi pomieszało się w życiu, dogadali się ze swoim szefem, aby ten wysłał zaproszenie do Polski. Szef dał się namówić i tak Radek trafił do USA. Postanowił wszystko zacząć od nowa. Został oddelegowany do parku rozrywki, również będącego w rękach tego samego faceta, który zatrudniał jego kumpli w tym jurajskim. Dostał posadę smoka strzegącego wieży…

WWWTyle, że wieża była tym razem z plastyku i żelbetonu. I tak oto Radosławowi życie zatoczyło koło. Skończył tak, jak zaczął, dając kłam stwierdzeniu, że chłopa poznaje się po tym, jak kończy, a nie zaczyna. Bo psu na budę takie przysłowie, jeżeli początek niczym nie różni się od końca. No, może budulcem sztucznej wieży. Bo na pewno nie dziewicą zamkniętą w wieży, bo te już prawie wyginęły, a panie siedzące w wieżach są tak tytułowane tylko grzecznościowo. I w Polsce i w Ameryce.

Sympatyczne toto. Usiadłam tylko zerknąć "co mnie kiedyś tam czeka", ale jakoś wsiąkłam. Może nie czytałam z zapartym tchem, pewnie nie zostanie w głowie na długo, ale to całkiem przyjemny tekst.

Nawet nie wiem, dlaczego mi się spodobał. Na początek to chyba dlatego, że nie spodziewałam się smoków. Tylko jakiegoś jęczenia o jakimś współczesnym typie, któremu się życie sypie. Poza tym dodanie tego "biznesowego" pierwiastka do myślenia o smokach, wymieszanie różnych legend, pomysłów (park rozrywki, Park Jurajski) i tak dalej wyszło, według mnie, całkiem sprawnie.

Nie podobała mi się forma samego zakończenia - przegadane toto.

slowbrw pisze:WTyle, że wieża była tym razem z plastyku i żelbetonu. I tak oto Radosławowi życie zatoczyło koło. Skończył tak, jak zaczął, dając kłam stwierdzeniu, że chłopa poznaje się po tym, jak kończy, a nie zaczyna. Bo psu na budę takie przysłowie, jeżeli początek niczym nie różni się od końca. No, może budulcem sztucznej wieży. Bo na pewno nie dziewicą zamkniętą w wieży, bo te już prawie wyginęły, a panie siedzące w wieżach są tak tytułowane tylko grzecznościowo. I w Polsce i w Ameryce.

Jak dla mnie cała ta część wyszczególniona kursywą mogłaby wylecieć. Tekst nie jest na tyle długi, bym zapomniała, że zaczynaliśmy od wieży... z kartonu. Więc ostatnie zdanie o wieży z żelbetu dawałoby samo w sobie efekt klamry. A tak to znowu zaczynamy mamrotać o dziewicach, plus jakieś rozwalanie tego stwierdzenia o tym jak się kończy, a nie zaczyna... Jak dla mnie czytelnik sobie spokojnie sam to dopowie.

W kwestiach językowych to interpunkcja przede wszystkim... Przecinki wstawiasz dość dziwnie. Przydałoby się usiąść z regułami i przejrzeć spokojnie te wszystkie zdania. Liczby lepiej zapisać słownie.
Parę drobniejszych błędów.

slowbrw pisze:Co się przez ten czas wydarzyło w jego życiu? Niewiele jak na 350 lat smoczego życia.

powtórzenie

slowbrw pisze:kilku dziesięciokilogramową

kilkudziesięciokilogramową

slowbrw pisze:że zapoznał pewną miłą smoczycę

Albo "poznał pewną miłą smoczycę" albo "zapoznał się z pewną miłą smoczycą". Przynajmniej tak mi się wydaje, że być powinno.

slowbrw pisze: Został oddelegowany do parku rozrywki, również będącego w rękach tego samego faceta, który zatrudniał jego kumpli w tym jurajskim.

Jakoś mi to zdanie nie brzmi. za dużo wskazań, ale takich enigmatycznych w gruncie rzeczy. "w tym jurajskim", "tego samego faceta" - jak i i o jednym i o drugim mało co wiemy.

Ogólnie przyznam, że na tyle dobrze mi się ten tekścik czytało, że nie robiłam dokładnej łapanki.

Pozdrawiam,
Ada

Bardzo dziękuje za uwagi. Na pewno wezmę je pod rozwagę.