– Chcą mi uciąć nogi – mówi tata.
Czuję jego strach, który ukrywa pod ironicznym uśmiechem.
– Nie pozwolę. Jeśli umrę to w całości.
Wchodzi pielęgniarka i pyta wesoło: – Jak się czuje nasz ulubiony pacjent?
– Na pani widok, pani Krysiu wstępują we mnie nowe siły.
Pielęgniarka wybucha śmiechem, a później patrzy na mnie.
– A kto to, panie Janku?
– Moja córa.
– Tak? Zupełnie do pana niepodobna. – Znów pada na mnie jej, taksujące spojrzenie. – Spodziewałam się piękności – stwierdza, a tata rozkłada ręce w geście bezradności, mówiąc:
– Cóż, jaka matka, taka córka.
– To, gdzie pan miał oczy.
Wyraźnie bawią się moim kosztem. Czuję to każdą cząstką dwunastoletniego ciała, z którym nie znalazłam dotąd porozumienia. Może teraz...

Nie jestem ładna, a raczej brzydka, szara dziewczyna ze śladami dojrzewania na bladej twarzy.
Kulę się, zamykając w skorupie jak ślimak. On pewnie ze strachu, a ja ze wstydu.

Tata jest przystojnym brunetem, wysokim i szczupłym. Ma urok, którym czaruje kobiety, nawet leżąc w szpitalnym łóżku.

Po wyjściu ze szpitala, myślę tylko o jednym. Widzę go bez nóg, siedzącego na wózku inwalidzkim, który pcham bez trudu. Mijają nas te wszystkie ładne kobiety, które uwodziły go spojrzeniami, a teraz odwracają wzrok. Dla nas też są powietrzem. Podchodzi do nas mama. Odbieram od niej zakupy. Teraz ona pcha wózek. Tata spogląda na nas z miłością, a my na niego.

Jest zima, mróz szczypie w policzki, ale nie zważam na to. Jestem szczęśliwa. Przyspieszam kroku, a po chwili zaczynam biec. Ślizgam się na warstwie lodu, ukrytej pod śniegiem. Upadam, uderzając głową o twardą powierzchnię.

z serii Migawka

Wróciłaś, tak się cieszę!

Spójrz na swój tekst... Przejmujący, świetnie oddaje uczucia. Mam wrażenie, że to jakaś historia z twojego życia.

mrs.durst1 pisze: Wróciłaś, tak się cieszę!

Och TY:)

mrs.durst1 pisze: Spójrz na swój tekst... Przejmujący, świetnie oddaje uczucia. Mam wrażenie, że to jakaś historia z twojego życia.

Nie potwierdzam i nie zaprzeczam. Wyobraźnia to coś dzięki czemu piszemy. Możemy wnikać w różne światy i różne osoby. Przynajmniej ja tak mam i Ty też, o czym świadczy tekst "Mężczyźni o tym nie mówią". Chyba, że o czymś nie wiem i jesteś facetem:)

God edit:
Troszkę poczarowane, żeby było sympatyczniej.

Ciekawa migawka. Z potknięć - tylko interpunkcja. A, no i bohaterka ci się potknęła. Ale nie poprawiaj

Gelsomina pisze: – Tak? Zupełnie do pana niepodobna. – Znów pada na mnie jej, taksujące spojrzenie. – Spodziewałam się piękności – stwierdza, a tata rozkłada ręce w geście bezradności, mówiąc:
– Cóż, jaka matka, taka córka.
– To, gdzie pan miał oczy.

Fragment od "Spodziewałam się piękności" nieco kłuje dosłownością. Nie wykluczam, że taki dialog mógłby mieć miejsce, ale jest on przesiąknięty okrucieństwem, którego nie spodziewałbym się ze strony pielęgniarki wobec 12-letniej dziewczynki. Zastanawiam się, czy nie wystarczyłoby to "zupełnie do pana niepodobna" w połączeniu z jakimś zawieszeniem się, znaczącym westchnięciem, nieudolnym, zmieszanym uśmiechem. Ojciec i tak pojąłby aluzję, więc mógłby odpowiedzieć swoim "jaka matka, taka córka", do niego to bardziej pasuje.

Za to ten fragment:

Gelsomina pisze: Po wyjściu ze szpitala, myślę tylko o jednym. Widzę go bez nóg, siedzącego na wózku inwalidzkim, który pcham bez trudu. Mijają nas te wszystkie ładne kobiety, które uwodziły go spojrzeniami, a teraz odwracają wzrok. Dla nas też są powietrzem. Podchodzi do nas mama. Odbieram od niej zakupy. Teraz ona pcha wózek. Tata spogląda na nas z miłością, a my na niego.

Trafia do mnie bardzo. Tylko - drobiazg - za dużo zaimków. "mijają nas", "dla nas", "podchodzi do nas".

Ładnie malujesz emocje, Gelsomina. Podobało mi się.

God edit:
Troszkę poczarowane, żeby było sympatyczniej.*
Hi hi:)))))

echO pisze: Ciekawa migawka. Z potknięć - tylko interpunkcja. A, no i bohaterka ci się potknęła. Ale nie poprawiaj

echO, ten nick dobrze mi się kojarzy:) Jeśli możesz, to pomóż koleżance w interpunkcji.
Dzięki i pozdrawiam:)

Added in 4 minutes 49 seconds:
Wizimir, dziękuję za wiarę w ludzi:) Ale niestety czasem bywa i tak, że pielęgniarka mówi do pacjentki, która nie może wstać i mówić, bo ma poparzone gardło... "ale się zesrała". Ludzie są okrutni.

Wizimir pisze: Trafia do mnie bardzo. Tylko - drobiazg - za dużo zaimków. "mijają nas", "dla nas", "podchodzi do nas".

Bardzo dziękuję i obiecuję, że popracuję nad tym:)

Gelsomina pisze: To, gdzie pan miał oczy.

Gelsomina pisze: Po wyjściu ze szpitala, myślę tylko o jednym

Bez przecinków.

Gelsomino, bardzo dobra migawka. Są emocje i to ładnie i plastycznie opisane.
Przez chwilę zastanawiałam się nad ostatanik akapitem, i raz on mi pasuje, raz nie. Zwłaszcza to kończące zdanie, to z upadkiem. Czegoś mi jeszcze brakuje tutaj. łez dziewczynki? Mimo szczęscia spowodowanego wizją, że ojciec w końcu doceni ją i mamę, słowa które usłyszała przed chwilą na pewno ją ranią.
Ale w ogóle to mi sę bardzo podoba.

echO pisze: Gelsomina pisze:
Source of the post To, gdzie pan miał oczy.

Gelsomina pisze:
Source of the post Po wyjściu ze szpitala, myślę tylko o jednym

Bez przecinków.

OK, dzięki echO:)

ithi pisze: Czegoś mi jeszcze brakuje tutaj. łez dziewczynki? Mimo szczęscia spowodowanego wizją, że ojciec w końcu doceni ją i mamę, słowa które usłyszała przed chwilą na pewno ją ranią.

A może dziewczynka nauczyła się łykać łzy, płakać w samotności, a może zabrakło jej łez albo są zbyt cenne i zachowa je na inne okoliczności? Moim zdaniem po prostu nie chce ich pokazać.
Słowa ją ranią, ithi, ranią... a to tylko słowa...:(

ithi pisze: Ale w ogóle to mi sę bardzo podoba.

Bardzo, bardzo się cieszę:)
Mam jeszcze parę migawek z życia dziewczynki. Pozdrawiam:)

Gelsomina pisze: Moim zdaniem po prostu nie chce ich pokazać.

ale wtedy jest sama już. zagubiona mała dziewczynka. bardzo ją lubię.

Gelsomina pisze: Mam jeszcze parę migawek z życia dziewczynki

czekam!

ithi pisze: ale wtedy jest sama już. zagubiona mała dziewczynka. bardzo ją lubię.

Miło jej:) I to prawda... jest sama.

ithi pisze: Gelsomina pisze:
Source of the post Mam jeszcze parę migawek z życia dziewczynki


czekam!

http://weryfikatorium.pl/forum/viewtopi ... 33&t=21413
Nie wiem, czy czytałaś:) Wstawiłam kiedyś.
Pozdrawiam i dziękuję:)

Mnie w tej miniaturze trochę zazgrzytały dwie kwestie:

Gelsomina pisze: Podchodzi do nas mama. Odbieram od niej zakupy. Teraz ona pcha wózek. Tata spogląda na nas z miłością, a my na niego.
Jest zima, mróz szczypie w policzki, ale nie zważam na to. Jestem szczęśliwa.

Oj... Twoja narratorka jest jednak nastolatką, a nie małą dziewczynką. Dziecku może się wydawać, że przyszłość z tatą na wózku ułoży się bezproblemowo: znikną te niepokojące panie, a ich troje połączy (czy nadal będzie łączyła) miłość. Nastolatka ma chyba jednak większe poczucie realizmu, zwłaszcza wobec deklaracji, jaką usłyszała od ojca w szpitalu. Szczęście związane z przekonaniem, że wszystko musi się dobrze ułożyć, jest oparte na bardzo kruchych podstawach. Zamieniłabym kategoryczne "jestem szczęśliwa" na "przez chwilę czuję przypływ szczęścia" i zobaczyłabym, co z tego wyniknie. Z tej chwili.
I może wtedy zmieniłoby się również zakończenie. Bo teraz jest takie... mechaniczne. Bez związku z czymkolwiek, co działo się wcześniej. Jakoś trzeba tekst zamknąć, więc go zamknęłaś upadkiem bohaterki na oblodzonym chodniku.
To znaczy, ja wiem, że sytuacja jest prawdopodobna - łatwo poślizgnąć się na lodzie i wyrżnąć głową w trotuar. Ale takie zakończenie - otwarte - pasowałoby do rozdziału w książce. Ono bowiem nie zamyka opisywanej historii, lecz otwiera kolejną, nasuwając pytanie: i co dalej? A "dalej" może dziać się cokolwiek. To nie jest puenta Twojej miniatury.

Rubio, dziękuję za wnikliwy komentarz. Przeczytałam z uwagą Twoje sugestie i wszystkie przemyślę.
Dla mnie było logiczne, że to tylko chwila szczęścia, która zagościła w wyobraźni, a nie, że naprawdę dziewczyna chce okaleczenia ojca i wierzy, że to zmieniłoby jego postępowanie. Dwunastolatki są jeszcze dziećmi i nie umieją radzić sobie z emocjami, z sytuacją rodzinną, która nie zmienia się na lepsze. Nikt z nią na ten temat nie rozmawia, nie pomaga, więc akurat wyobraźnia podsunęła jej taką scenkę, wątpię, czy kilkuletnie dziecko byłoby do tego zdolne.
Każdą migawkę zostawiam otwartą, to tylko scenki.
Dziękuję jeszcze raz i biorę sobie uwagi do serca.

Jak zwykle inspirujesz do przemyśleń Uwielbiam. Czytać Cię to czysta przyjemność!