To prawda, że chłodny wiatr
I słuszność, że krótsze dni
Jednak urok w głębi pokrywa świat
Kiedy czas zatraca złocista barwa liści

Nocą gwiazdy tańczą po niebie,
A Księżyc rozbudza ciemności czar
Zimno odsuwa się ode mnie
Gdy w duszy czuję ognia żar

Och jesieni, Zawsze bądź!
I wy ludzie kochajcie ją.
Głoście, że przecie
Nic piękniejszego w świecie
Nad polską złocistą jesień!

uzasadnij, proszę, czemu zaliczyłaś to do poezji białej.

Widocznie się pomyliłam.. Chciałam dodać do poezji rymowanej. Mój błąd, przepraszam.

Edit - ancepa : Przesunięte.

Skąd ja znam ten wiersz ? faktycznie ! uwielbienie Jesieni...a właściwie osobista Twoja wizja...jesień jako piękno...jako obiekt uwielbienia...niektórzy jednak widzą to inaczej...
Ale jednak fakt faktem...jest to bardzo udany debiut na tym forum przynajmniej lepszy debiut od mojego debiutu

Nie sądzę, żeby był lepszy.. Dodałam go tak od siebie, i tyle. Wiem, że jesień można widzieć inaczej: jako koniec czegoś, jako rozpacz, nadchodzące wspomnienia z tego co już się zakończyło i nie powróci. Ale ja ujęłam tą piękną odsłonę jesieni. Bo to jest rzeczywiście niezwykła pora. Zwłaszcza, gdy jest tak piękna jak ta nasza jesień. To wręcz trzeba utrwalać!..
Pozdrowienia;)

[ Dodano: Nie 09 Paź, 2011 ]
Dziękuję za przeniesienie:)