Napisałem go w wieku 17 lat do pewnego przyjaciela :-) .
Dzisiaj oczywiście dostrzegam parę błędów, głównie karygodne napisanie słówka "dzieji", zamiast "dziejów", ale na ten czas wolałem już przy tym nie grzebać i jako całokształt oddać w wasze ręce.

**********************************************
"Za Przemian Pamięć"

Nie tylko jednego ująłem pozorem,
i też bardzo wielu za młodu zdradziłem.
Tliłem tajemnice zbyt długim jęzorem,
o pseudo-przyjaźni nieprawdy głosiłem.

Traumy swych przyjaciół ja powodem byłem.
Nikt inny nim nie był, ja byłem nim właśnie!
Dobroć dobrych ludzi - nieraz z niej zakpiłem.
Siałem wokół siebie o uczuciach baśnie.

A teraz - no zobacz czym przyszło zapłacić.
Spójrz w głąb na me serce, w bólu konające.
Jak łatwo docenić, co przyszło nam stracić.
Jak łatwo uziemić myśli wzlatujące.

Powiesz, że to minie - okres dojrzewania,
a widziałeś kogoś, kto wiersz taki pisze?
Na młodzież ogólny Twój wgląd Ci przesłania
te prawdy, o których ja wciąż tylko słyszę.

Nie, ja się nie chwalę, to nie jest mym celem.
Piszę wiersz za pamięć naszych dawnych dzieji,
kiedy nazywałeś mnie swym przyjacielem
i śmiałeś się z tego, że coś nas rozdzieli.

Minęły dwa lata, pamiętam o Tobie,
i choć nauczyłem się już żyć bez Ciebie,
nigdy nie wybaczę tego błędu sobie,
kiedym machnął ręką, gdy byłeś w potrzebie.

Jak trudno jest teraz wierzyć w moje słowa,
nie musisz mi mówić - wiem to doskonale.
Lecz wciąż na mym sercu z nadziei osnowa,
że znów tu powrócisz - tym razem na stałe.

~27.10.2010

Napisałem coś takiego w wieku około 10 lat, do kolegi, który umarł.

Doceniam zamysł, ale poezja nie może być tak banalna.