Kielich krwią wypełniony.

Jak mszalne wino; jak maków głowie.

Jak ścieka z rynien ocean słony;

nogi. W dół, w górę – robaków mrowie.

.

Barwią pościel szkarłatne deszcze.

Jeszcze. Proszę o jeszcze -

zawodzi pieśni niechciana bryza.

Cześć jej pamięci! Pokłon.

Zlizał?

.

Ta bólu rozkosz; ten skowyt pusty;

ta dzika trwoga; ten jęk nieśmiały;

ta ciemna zorza; te miękkie skały;

ta wieczna chwila; ten wstyd rozpusty.

Perła literatury postmodernistycznej!

Rym "rozpusty-pusty" jest wspaniały, prawie jak "niewiadoma i x - poobiedni jour-fixe" Jasieńskiego, totalnie.


(PS. Nie.)