- Niech będzie pochwalony.
- Kto?
No ja, bom na obraz oraz podobieństwo.
Jestem kurzem i kosmosem – wszystkim i niczym,
twórcą i tworem.

Szaleństwo.
- Kiedy ostatni raz...?
- Źdźbeł trawy pytać trzeba, które pamiętają
kształt na wieki wyciśnięty jak ślad dinozaurów -
młodych listków, które z pożądania drgają
patrząc na ciało - zaklęte
w carreryjski marmur.

Lecz wierzę.

… byłeś u spowiedzi!?
- Kto bredzi? Spowiadam się szczerze,
do bólu, żył otwartych, sennego znudzenia.
Wobec ciebie - Padre - i dziwek, które były piękne
kąpiąc się w morzu boskiego jęczmienia -
już po fermentacji – w jej oczach zaklęte -
błękitnych.

A te krzywdy? Ee, jakby od niechcenia
rzucane jak kwiaty wczorajszej procesji
w tłum dziki, w otchłań, więc myślałem – jeśli
krwi nie ma,
to nie mam
nic do zarzucenia.

- Grzesznyś synu...
- Sukinsynu? Klecho, masz rację, a jakże
jadłem chleb spleśniały i w cytrynie małże
piłem w kryształach i chłepcąc jak świnia
z rynsztoka
mea culpa – wina.

- Coś dobrego było, zbłąkana owieczko?
- Dziecko? A tak, coś tam po drodze się stało.
Kochałem, kiedy dreszczem rysowałem usta,
opuszkami dotykając marmurowe ciało.
To zamknięte w posągu
kamienistych pustkach -
całowałem
i żyło.
Kwitło jabłonią dojrzałą.

- Idź już! Odejdź!
- Spowiedź? A gdzie rozgrzeszenie?
Pokuta i żal, który ma wszystko naprawić?
Gdzie krzyż złocony, który dobro sprawi?
Wypełni treścią kosmiczne przestrzenie.

- Twoje życie pokutą...
- Cykutą? Jeśli dodać mogę...
i rozdrapać dawno zabliźnioną ranę...

Puk, puk, puk.
- Nie możesz.
Amen.
Amen.
Amen.

nikto pisze: carreryjski marmur.

CarrAryjski. Pochodzi z Carrary.

G.

Teraz pisze się raczej karraryjski Przez "c" pisano przed wojną i siłą rozpędu czasem można spotkać.

https://sjp.pl/karraryjski

Tom się dowiedział o wierszu... :(

Mnie się nie chce komentować tekstów których autor nie przyjmuje krytyki. Poprawiałem Godhanda

Fajna filozofia uniku.
Chyba ze słownikiem to masz oki, ale niekoniecznie z poezją.

nikto pisze: Fajna filozofia uniku.
Chyba ze słownikiem to masz oki, ale niekoniecznie z poezją.

To są niegrzeczne uwagi i niepotrzebne. Zwłaszcza, że Twój tekst nie ma żadnego związku z poezją, to pretensjonalny bełkot.
Myślę, że raczej powinieneś zostać przy prozie i mocno nad sobą popracować

Navajero pisze: Mnie się nie chce komentować tekstów których autor nie przyjmuje krytyki. Poprawiałem Godhanda

Miałem na myśli literę E, która błędnie sie tam znalazla zamiast A

Obie formy są poprawne, chociaż faktycznie częściej używana jest "karraryjski".

Co do wiersza, bardzo chętnie zostawiłbym komentarz, ale się nie znam. A odniesienie się Autora do pracy np. Misqa w prozie, też nie zachęca.

G.

nikto pisze: Fajna filozofia uniku.

To nie unik, a stwierdzenie faktu. Nie potrzebuję niczego od Ciebie, a do tego jestem leniwy, po czorta mam tracić czas na komentarz który i tak zostanie zignorowany, albo spowoduje złośliwą reakcję? Nie, żebym się tym specjalnie przejmował

nikto pisze:Chyba ze słownikiem to masz oki, ale niekoniecznie z poezją.

A to święta prawda, w odróżnieniu od niektórych znam swoje ograniczenia i wiem, że na poezji specjalnie się nie znam Czasem spodoba mi się jakiś wiersz, ale pewnie nie potrafiłbym uzasadnić dlaczego.

[quote="nikto"] Spróbowałam obciąć to, co nazwałam bełkotem (przepraszam za brutalność), a pozostawiłam fragmenty "czyste", z których coś wynika i można by coś na nich zbudować, zupełnie od nowa. W poezji współczesnej obowiązuje zasada "mało słów, wiele znaczeń" i warto się tego trzymać, bo to daje zamierzony efekt
Poniżej to, co zostało po "obcince".

Bom na obraz oraz podobieństwo.
Jam kurzem i kosmosem,
wszystkim i niczym.

Źdźbeł trawy pytać trzeba, które pamiętają
kształt na wieki wyciśnięty
młodych listków, które z pożądania drgają
patrząc na ciało
zamknięte w carreryjski marmur.

Spowiadam się szczerze,
do bólu, żył otwartych, sennego znudzenia.

Krzywdy
od niechcenia rzucane jak kwiaty wczorajszej procesji
w tłum.
Jeśli krwi nie ma, myślałem,
winy nie ma.

Jadłem chleb spleśniały i w cytrynie małże,
piłem w kryształach,
jak świnia chłeptałem z rynsztoka.

Kochałem, kiedy dreszczem rysowałem usta,
opuszkami dotykając marmurowe ciało.
To zamknięte w posągu całowałem
i żyło.
Kwitło jabłonią dojrzałą.

Ja tam lubię pobełkotać. Może jeszcze ktoś będzie lubił.
Cięcia wypaczają całkiem tę spowiedź. To nie biały wiersz oparty na minimalistycznym słownictwie, ale każdy czyta, co lubi.

http://weryfikatorium.pl/forum/viewtopi ... 25&t=19683

Nie chciało ci się nawet sprawdzić, że już raz nam ten tekst wrzucałeś. Dostałeś nawet tę samą uwagę o marmurze.

Co tu dużo pisać. Wrzucasz stare teksty, ludzie tracą czas komentując i oceniając, a ty masz to w głębokim poważaniu i za jakiś czas wrzucasz dokładnie to samo, ale w inne miejsce...