Jeden z trzech wierszy, które popełniłam w życiu.

Wirujące szkiełka kalejdoskopu,
Kolorowe i radosne,
Szalejące wokół bezkresnego mroku
Który rośnie,
Rośnie,
ROŚNIE.

Gasząc latarni ulicznych ognie,
Wiejąc otchłani zimną potęgą.
Mówią, że odejść można spokojnie,
Lecz jakby ciężko,
Ciężko,
CIĘŻKO.


Ciernistą ciemnością zarosną
Rozległe pola wspomnienia.
Wszak kolory już przecież nie kwitną,
Gdzie nas nie ma,
Nie ma,
NIE MA.

I nie będzie, choć przecież byliśmy,
Skuszeni świata obietnicami,
Lecz pamięć to rzecz dla nielicznych.
Tych, co nie są tacy sami,
tacy sami,
zapomniani.

Całkiem przyjemna gra słów w pierwszych zwrotkach, rymy też nawet niezłe, ale końcówka jak dla mnie nierytmiczna i gdzieś mi się to rozlazło.

Przekaz do mnie przemawia, ale do wykonania mam trochę zastrzeżeń, czyli brak rytmiczności w niektórych wersach.

Luciferia pisze: Rozległe pola wspomnienia.

Bardziej pasuje mi wyrażenie pola wspomnień* albo pole wspomnienia*, choć ogólnie nie przepadam za metaforami dopełniaczowymi.
Pozdrawiam

Inny rytm. Nie wpisuje mi się w ten rytm ostatni wers.
Ładnie, tylko ostatnia zwrotka nie budzi emocji.

Bardzo mi się podobają te zakończenia zwrotek oparte na powtórzeniach. Oczywiście są fragmenty, których można się czepiać ("jakby ciężko" - to w końcu ciężko czy lekko?), ale jeśli to ma być jeden z dotychczas trzech wierszy życia, to rzuć wszystko inne i pisz poezję... Jeden z 300, może z 3000 to będzie COŚ.