Aliquando bonus dormitat Homerus (Horacy, Ars Poetica)

Posiwiała Penelopa uroki antypodów ma za nic.
Hoduje kangury, koale, psy dingo,
już nie pruje wydzierganych nocami tkanin.
I nogi ją bolą, nawet na parter wjeżdża windą.

Ostatni sen o Odysie miała lat temu kilka -
Terra Australis Incognita - nie ma złudzeń.
Itaka, a nawet Wyspy Błogosławione, życia pomyłka,
kiedy czerwonym żarem spada na nią grudzień.

Tylko tam, gdzie wiedzie szlak, pod sacrum Uluru,
w rozedrganym powietrzu milczące cienie przeszłości,
wpływając w krwiobieg, rozgrzeszają i uwalniają od bólu.

Przecież to jest poezja! :clap:

Jim Skalniak pisze:Przecież to jest poezja!

Też tak mi się - z pewną nieśmiałością - wydawało.

Dziękuję i pozdrawiam
n

Fajne, choć IMO ostatni wers trochę nie tego. Ale nie jestem poetą

Navajero pisze:ostatni wers trochę nie tego.

a co z nim nie tak?

Ps. no może to nie jest 5.97, jak w skoku w wzwyż - i zaliczenia tej wysokości Piotrowi Liskowi gorąco życzę

No jakoś uwiera, ale nie potrafię wytłumaczyć, może wypowiedzą się poeci

Bardzo samotna stała się Penelopa, tylko kangury, koale i psy... Podoba mi się kontrast, który zastosowałaś w odniesieniu do mitologii.

nebbia pisze: Tylko tam, gdzie wiedzie szlak, pod sacrum Uluru,
w rozedrganym powietrzu milczące cienie przeszłości,
wpływając w krwiobieg, rozgrzeszają i uwalniają od bólu.

Może, kiedy człowiek dojrzenie do zrozumienia własnych błędów i pomyłek, staje się wolny od bólu. Rozgrzeszenie.

Piękny wiersz.

Bardzo ładny wiersz.