Ha! tak innych krytykuję to i ja żem spróbowała, oto utwór



Sznurek



Nie wiem, dokąd ciągnie się ten sznur

Na nim wisi wielki gbur

Na tym gburze drepta mucha

I zagląda mu do ucha

W uchu siedzi myszka mała

Przed kim ona się schowała?

Sznurek pęka, a gbur trach

Gruchnął wielkim zadem w piach

I tak leży z trzy tygodnie

Omijają go przechodnie

Nikt nie dzwoni po lekarza

Smród nikogo nie przeraża

Tylko dziadzio z wnuczkiem patrzą

Trąca dziadzio gbura laską:

Patrzaj, wnusiu, ucz się dziecię

Tak się kończy na tym świecie.

Nic tu po nas. Sznurek weź.

Dobry sznur, metr złoty sześć.

Bardzo zaciekawił mnie tytuł, bo kawałeczek prozy mu poświęciłam :-) Punkt widzenia zależy od doświadczenia - jak widać. Bardzo milutki wierszyk o pragmatyźmie. Pozdrawiam skraj lasu z jego wnętrza. Koło mnie dziki i jelenie, a na skraju, jak? Słychać moją uszatą sowę oswojoną?

Dodane po 5 minutach:

Zuz, wyczytałam, że lubisz tego Pana Poetę, więc nasunęło mi się jako komentarz

Głupota, grzechy, błędy, lubieżność i chciwość

Duch i ciało nam gryzą niby ząb zatruty,

A my karmim te nasze rozkoszne wyrzuty,

Tak jak żebracy karmią szat robaczywość.