Ballada o deszczu


Patrzę w okno na kałużę,
W okiennicy próg deszcz dudni
Zapowiada się na burzę,
Jakiś worek wpadł do studni.

Nie chcąc patrzeć tutaj siadam;
palce bębnią w klawiaturę.
Dźwiękom pieśni listopada
wiatr wtóruje gwizdów chórem.

Brak skupienia w tym furkocie
sprawia, że złość we mnie wzbiera.
Rozproszenie – myśli złodziej.
Musi padać właśnie teraz?!

Miałem pisać wiersz, lecz o czym?
O kałuży, o pogodzie?
Wietrze, deszczu – czyżby o tym?
Mnie to nuży, to jest co dzień!

Wchodzi matka i się pyta:
"Co tak klikasz, co tam zmieniasz?"
Mówię, że próbuję pisać,
lecz dopadł mnie brak natchnienia.

„Deszcz natchnieniem”, mówi mama,
„deszcz to źródło inspiracji.
Wena w deszcz przychodzi sama.
Powiedz sam, czy nie mam racji?”

„Tak jest ponoć”, odpowiadam,
„że w deszcz się najlepiej pisze,
ale spójrz, jak długo pada,
a ja weny słów nie słyszę.”

Odeszła nic nie odrzekłszy
zostawiając mnie samego.
Guzik wie na temat wierszy,
niech więc nie tyka mojego.

Siedzę, słucham, myślę, czekam,
szukam rymów, składam słowa,
piszę, kreślę, klnę, narzekam
i zaczynam wciąż od nowa.

Nie ma końca ta ballada,
co jak budzik mąci ciszę
– im więcej kropel napada,
tym więcej ręka napisze…

fajniutkie, rytmiczne... szału nie ma ale też chyba nie miało być, za to wiersz naprawdę do przyjemnego poczytania

przyjemny i z sensem, ale rytmika jest właśnie do dopracowania. Co najmniej 5 takich miejsc niepewnych. Nie będę wskazywać, bo widać, że się autor z rhythmem lubią, więc sam sobie poszuka, postuka i wymyśli. Jak nie wymyśli - wtedy Gra zaGra :-)