Widzę jaką zazdrością pała człowiek
I łzy ciekną z jego zaciśniętych powiek
Bo nie może rzec w duchu
Że jest dobry, czuły, a jego serce w ciągłym ruchu
Że dusza jego na wyższe wspina się poziomy
A gniew jego cichy, nikły, utajony
Smutek chwyta go za ramiona
Ryje gorące ślady na skroniach
Człowiek wiecznie ze sobą skłócony
Daj Bóg kiedyś zostanie nawrócony