Szara, za żaluzjami ściska mury, galareta,
Pojmuję wieczność chwili. I chmury jak laweta
Taszczą moje drętwe znużenie do pól, kareta
Zdławiła moje słońce, grad tryska spod kół.

Szarostalowe ciecze wciąż tak śpią, wylane
W eterze w środku dziur. I chmury jak pijane
Dławią ospale, nużą zardzewiale, mijane
Przez świsty mych wydechów, aromaty pól.

Wdychając ową stalową pokrywę, kipiącego
Nade mną świata bzdur, tłamszę się tak jak kraty
U kół rzuconych w smętne polany, niebo jest

Nad nimi zawsze świetliste od pszczół, co brzęczą.
Oh, przylećcie dziś do mnie, wykrzesajcie błysk spod kół
Karety dławiącej moje słońce.
Kopyt stratujących mój ból.

Sama nie wiem, odbiór dla mnie jest nieco ociężały, i choć pasuje to do ołowianego klimatu, który czuł podmiot, to wydaje się to przekładać na zniechęcenie do całości utworu. Nie działa w zamierzony sposób. Przerzucenia wprowadzają nieco chaosu. Zwykle lubię je w tekście, ponieważ wytrącają nie z zbyt szybkiego rytmu, nieuważnego, ale tutaj są w nadmiernej ilości. Troszeczkę nie potrafiłam sobie wyobrazić tej sceny. Radziłabym też nie stosować takich słów jak "ciecze", choć jak zauważyłam, w drugiej strofie pojawiło się dużo takiego słownictwa, które mnie przywodzą na myśl chemiczne - eter, zardzewiały, aromaty (właśnie zebrane razem nasuwają mi takie skojarzenie).
Nie rozumiem też, gdzie w dwóch ostatnich strofach zapodziały się rymy poza kół-ból. Odszedłeś od ich wcześniejszego ułożenia i w dodatku mamy pojedynczą strofę 3-wersową. Dlaczego? Nie jestem zorientowana w jakiś schematach budowy wierszy i nawet jeśli, nie sądzę byś w tym przypadku na jakimś się wzorował.