Zagubiłam się
W zbyt wielu historiach
Nie do opowiedzenia.

W żadnej z nich
Nie ma mnie i nie będzie
Choć czas wszystko zmienia.

Chciałabym żyć,
A nie zastanawiać się
Czy żyję tak, jak tego chcę.

Zyskując więcej
Niedopitych herbat
Z każdej z nich tylko i jedynie tracę.

Nie potrzebuję
Zbyt wielu zdań od Ciebie
Posklejanych kropkami.

Potrzebuję wprost
Wiedzieć, że tylko teraz
To ta droga wyłożona snami.

Chcę lekko grać
Z własnymi wadami
Skleić niedoskonałości nut.

Wiem, że to nic
Tylko jedno krągłe zero
Zagubiony wśród drzew but.

Podziękuję kiedyś
Nie za świetlików błyski
Lecz za nocnych mniemań koszmary.

Zwątpię we wszystko
I w Ciebie i we mnie
Opadną z dawna rzucone czary.

Słabe. Wyuzdany romantyzm, a całość cholernie sztuczna i napuchnięta. Nie wiem czemu, ale każdy wiersz dzisiejszych twórców to po prostu zwykłe, płytkie gówno, które ma robić za coś głębokiego i niby duchowego. Przepraszam, ale ładne słowa i intelektualny ton nie wystarczą, skoro całość jest tak sztuczna. Nowi poeci piszą o miłości chociaż jej nie przeżyli, piszą o szaleństwie chociaż go nie doświadczyli, piszą o ćpaniu, gdy palili tylko ruskie fajki. Przykre.

Offtop.
Merdevski - ja wiem, że w forumowej autokreacji przyjąłeś zasadę stanowić dróżdż, powodujący ferment intelektualny (pseudo).
Każdy komentarz , że sparafrazuję miszcza to: "po prostu zwykłe, płytkie gówno, które ma robić za coś głębokiego i niby zbuntowanego). Przepraszam, ale brzydkie słowa i dekadencki ton nie wystarczą, skoro całość jest tak sztuczna.

W forumowej kreacji jestem tym, co mi ślina na język przyniesie. A tu przyniosła niemiłe słowa; nie wiedziałem, że subiektywna opinia jest dekadencka:-)