Chciałem podziękować stróżowi memu,

Opuścił mnie, nie wiem czemu,

Będąc sam płaczę rymami

Walcząc z samotności omamami



Nie ma go przy mnie

Wraz z nim odeszli ludzie tłumnie



Nie ma łez, tylko kartek stos.

Odrzuciłem radość, wraz z nią patos.



Chciałbym przestać istnieć,

żadnych zmartwień nie mieć.



Lecz wciąż mam nadzieję, że kiedyś powróci

Jednym cięciem miecza smutek ukróci.

Modlę się więc: Aniele stróżu mój

Ty zawsze przy mnie stój…

Po pierwsze średnio podchodzi mi ten temat, taki wyświechtany i niespecjalnie rozwinięty.

Po drugie mimo że temat mi nie podchodzi, to puenta, tj. początek modlitwy jako koniec wiersza - podoba mi się.

Po trzecie mimo że rymy są w porządku (aczkolwiek chyba niezbyt wysilone, dosyć proste), to jakoś nie podoba mi się ich budowa, czy też rytmiczność wiersza, ale to już chyba kwestia gustu.



Pozdrawiam.

/\ w pełni sie zgadzam

To nie kwestia rymów. One są raczej w porządku. Ale jak ma być rytm skoro wiersz nie jest sylabiczny i zresztą ja w nim nie zauważyłem żadnej koncepcji rytmicznej. Bo wszak różnie można. Co więcej niemal każdy wers to nowe zdanie (nowa myśl) Przez to składnia jest bardzo uboga. No i te dwie rzeczy jak dla mnie wystarczą by uznać, że artystycznie słabiutki. Lepiej moim zdaniem napisać bardziej bogatą składnią i sylabicznie (lub inaczej obmyśloną rytmiką) niż posługiwać się rymami, które w takiej formie brzmią kulawo. Co do treści: dobra ale słabo rozwinięta i przez słabą formę przytłumiona. Patent z modlitwą godny zauważenia i pochwalenia



Pozdrawiam