Na sznurkach białych zawieszona,

Tańczy przed ludźmi świata,

żywa, za chwilę w kukłę zmieniona,

Marionetka - wisielec w rękach kata.



Po scenie krokiem chwiejnym brnie,

Mag kiwnie palcem - ona idzie,

Rękę nachyli - kukiełka drgnie,

Ona - człowiekiem, a on jej życiem.



Nikt marionetkę nie pyta o pragnienia,

Nie widzi nikt, jak po linie kroczy,

I mając na ustach szron czyjegoś imienia,

Mała kukiełka w otchłań śmierci skoczy.

Przeczytałem wczoraj, ale zapomniałem napisać, że...



Strasznie mi się podoba. Nie tyle forma, co sama treść, można powiedzieć, że uderzyła we mnie jak dobrze wymierzony plaskacz. Naprawdę dobre. W 12 wersach udało Ci się zawrzeć spory ładunek emocjonalny, zgrabnie opięty w nienajgorszą formę.

Bardzo ciekawy.



Pozdrawiam.