Wiatr tęsknotę bolesną rozwiewa

Nad jego taflą marszczoną nieustannie

Wzburzając wycie nostalgiczne snadnie

Podwodną melancholię w morzu rozlewa



Bezkształtne fale jak ręce chciwe

Nurkują i wznoszą się zalewając plażę

Topią i wynurzają odbicia słońca mdławe

Wyrzucają smutki na piaszczystą niwę



W księżycowym blasku nadzieje skąpane

I sny o przygodach śmiałych marynarzy

I kartki niecierpliwie wyrywane z kalendarzy

I włosy w glonistym wianuszku rozwiane



Morze swe pieśni tajemnicze snuje

Czasami gorzko, czasem pochwalnie

W noc rozgwieżdżoną nuci nieustannie

Rozsiewając radość, łzy i nostalgię