Gdy brodziłam w bezkresnej otchłani

trwałam w ciszy niczym nie zmąconej

dostrzegałam tylko to, co rani

będąc w pustce strachem oplecionej



tylko po to, by umierać żyłam,

brakowało mi wolnej przestrzeni

ni jednego celu nie odkryłam

i trafiałam wciąż w krainę cieni



wtedy głos usłyszałam jedwabny

i dostrzegłam postać przejrzystą

i poczułam przypływ dosadny

pełni mocy, nadzieję złocistą



Ty utkałaś płaszcz nicią miłości

darowałaś cenne zrozumienie

życie moje nabrało lekkości

otoczyły go sensu promienie