Zapatrzony w nieboskłonie

Poprzez półrozwarte dłonie

- Poszukuję słońca.

Nie masz, nie masz go na niebie,

Wszak go chmura w sobie grzebie.

"Oddaj słońce nam, o chmuro!"

Z dołu wołam do niej

- W górze;

Mów coś chmurze...



Więc ją dalej wzrokiem gonię,

Wzdłuż i wszerz po nieboskłonie;

Krzyczę, proszę: "chmuro, chmurko",

Aż tu w me rozwarte dłonie,

Lekko, cicho i nieśmiało

Ledwie "coś" wylądowało

- Piórko.



Więc zadarłem głowę w górę,

Aby ujrzeć "swoją" chmurę

Po raz wtóry,

Ale oto

- Rozejrzawszy się dokoła -

Ze zdumieniem cichym wołam:

"O, niecnoto!

Nie ma chmury!"



Czułem wówczas, jak promienie

Ogrzewają me odzienie;

I ujrzałem twe, o, słońce,

Strużki światła - wierne gońce,

Rozświetlone jako jasność

Prosto z nieba - Boską własność.



Zacisnąłem

Więc w swym ręku

Małe piórko

I spojrzawszy

- Poprzez półrozwarte ręce,

Aby oczom ulżyć męce -

Słońcu w twarz, choć

Nie bez lęku

- Myśl powziąłem,

Albo mi się śniło?

żeś jest, słońce, tylko dziurką,

Jaką Bóg Stworzyciel

Wyciął piłą.



Zaś u góry, nad tą szparką,

Czuwa Anioł Stróż

Z latarką.

Nawet twa, Wszechmocny Boże,

Siwa głowa,

Raz wychyla się w otworze

A raz chowa;

By doglądać,

Jakże chytrze, bo z ukrycia,

Swoich stworzeń

- Na padole życia.



Sam widziałem Ciebie przecież

I Franciszek

Stał przy Tobie

Jak braciszek

Na portrecie

Z uśmiechniętym

Licem,

W jakże

Skromnym swym odzieniu,

Wiem na pewno, miałeś, święty,

Gołębicę

Na ramieniu.

Świetny pomysł <cynik> z tym kolorowaniem rymów. Jak się doda barwnika do jedzenia, to klienci łatwiej wsuwają. A poważnie, to ładnie wygląda, ale czytelnik, który się zabiera za poezję, sam sobie lubi rymów poszukać.

Wiersz mi się podobał. Jest pogodny i ciekawy. Lekko nakreśla aurę i wywołuje uśmiech na twarzy Gry. zGrabniutki.