z jakże pochmurnego nieba

myśli najczarniejsze zbieram

szeptem serca moduluję

łzą rozpaczy przyozdabiam

w smutek ładnie je pakuję

potem szybko je zostawiam



czynność prosta, niezłożona

blaskiem oczy me oślepia

wstęgą bólu mnie owija

wymazuje myśli proste

noc w umyśle mi zaszczepia

rodząc nieskończoną troskę

użyłeś jednego przecinka i tak się zestresowałeś, że dałeś niepotrzebną spację :-)

Podoba mi się dziwny kontrast rytmiki (dość szybkiej i równej) z treścią, która jest raczej smutna. Przez to wiersz nabiera lekkości i nie tchnie niepotrzebnym mazgajstwem :-)

Heh ... przecinek poprawiony .