Cichy chrobot, zgrzyt, szuranie.

Niewidzialnych stóp stąpanie,

Smętny kształt sprzed oczu czmychął,

Kot złowróżbnie w kącie prychnął.

Stuków, szeptów co nie miara!

Czy to gryzoń, czy już mara?

Cień przemyka wzdłuż podłogi,

Wyobraźni figiel srogi.

Rozpal światło,skrusz swe strachy!

Śmiej się, chichocz, baw po pachy!

Zapamiętaj słowa zucha -

Bój się człeka, a nie ducha.

Zdecydowanie :-D - co do pionty. Jeśli chodzi o światło... ja bym nie zapalała. To sztuczna bariera. Lepiej się wtopić.

Wiersz zgrabniutki, lekki i rytmiczny. Dużo szumów i szelestów onomatopeicznych. Budują nastrój, choć wiersz przecież krótki.

światło,skrusz

spację proszę

Starałem się właśnie stworzyć jakąś taką lekką i zwiewną muzykalność wiersza Szczęśliwym, że mniej więcej się udało.

Pozdrawiam Serdecznie i Gracias za chwilę czasu poświęconego nad moimi wypocinami!

za chwilę czasu

chętnie pośW.ięcę W.ięcej :-)

Bardzo trafiłeś w moje gusta już dwukrotnie, myślę i mam nadzieję, że tak będzie nadal.

No mi też się jak najbardziej podoba Zgrabny, zwiewny, rytmiczny, wesoły. Nie ma się za bardzo czego czepić A i ciekawa i zabawna tematyka Jak najbardziej mi się podoba. W klasyczną formę wbiłeś "rozrywkową" treść i wyszło z tego samo dobro