Z mroku wynurzam się jak gwóźdź

Po ścianach pełzam jak stonoga

Teraz widelcem jestem już

I wszystko się przede mną chowa



Poczułem dłonią zimny mur

Rzygnąłem wierszem jak Szymborska

Wyszedłem na dwór, a tam z chmur

Zstąpiła szkoła Nowodworska



W mózgu mi stale coś uwiera

Nocą mnie straszą złe koszmary

Kopnął mnie dywan, głupia ściera

Łypie gdzieś z kąta zegar stary



Przez okno wskoczył brzydki liść

Pająk gramoli się po szybie

Trzymając w zębach smutku kiść

Myślę, że chyba na mnie dybie



Znowu nie mogę dojść do głosu

Bo wszystkie rzeczy krzyczą na mnie

Nie chcę być blisko swego losu

Gdy staruch wreszcie z półki spadnie

Bardzo zgrabny wiersz. Konkretne przesłanie w żartobliwej formie. Dotyczy poważnych spraw, a potraktowane zostały lekko. Duży plus.

nie podoba mi się rym stonoga-chowa

W mózgu mi stale coś uwiera

mnie

Rzygnąłem wierszem jak Szymborska

powinien być przecinek przed "jak", skoro używasz interpunkcji w całym wierszu. Niekonsekwentnie też podchodzisz do interpunkcji na końcach wersów. Jeśli masz ją w środku, powinna być na końcach też.

Pozdrawiam

A dlaczego tytuł "Kraków"? Bo widocznie czegoś nie rozumiem



A całość bardzo bardzo zgrabnie napisana choć "Rzygnąłem wierszem jak Szymborska " brzmi nieco pretensjonalnie ale się broni samo. Można odnieść wrażenie, że sporo tutaj zabawy słowem nastawionej bardziej na osiągnięcie założonej (bardzo dobrej przy tym ) formy niż na to by wszystko było odpowiednio logiczne. Ale to nie zarzut, efekt brzmieniowy rekompensuje wszystko. Mam tylko mały problem bo nie do końca wiem czy dobrze ten wiersz rozumiem No ale... i tak mi się podoba