Przystojniaczek



Był sobie raz facet – przystojniaczek,

Przy którym każdy wyglądał jak placek

Klatę miał on jak ten młody bóg

I szczenę tak męską jak pogromca dróg



Zęby mu lśniły jak gwiazdy na niebie,

Śmiało przystojniak ten kroczył przed siebie

Lecz pewnego dnia: bęc! Banda brzydali!

I go zajebali

Widzę, że humor dopisuje. Co do wiersza - trochę nierytmiczny, rym gdzieniegdzie częstochowski i lekka niekonsekwencja w stosowaniu interpunkcji.

Z poezją ma to to według mnie mało wspólnego, ale rozumiem - humorystycznie. Co do ostatniego wersu. Domyślam się czemu miała służyć jego krótkość, ale to jest zbędne. Mogłeś zdanie rozbudować. O np.

Lecz pewnego dnia: bęc! Banda brzydali!

Czepnęli się boga i go zajebali.

Słowa pierwsze z brzegu. Tu chodzi po prostu o rozbudowanie zdanie.

Ogólnie nie podobało mi się, choć mimo wszystko temat jest ciekawy. Ten problem skryty jest za głęboko w tej otoczce humoru. Może nie do końca tak...O! Czytelnik bardziej skupia się na humorze w tym wierszu. Taka zasłona dymna ten humor. Błędy? Niekoniecznie. Troszeczkę na wyrost, ale ja żem trochę czepialski.

Pozdrawljaju!

Poślizg miał chłopak po prostu :-)



Zgadzam się z W., że nierytmiczny i z lekka z częstochowskim przytupem, ale za to dowcipny i z pointą.

Co do zakończenia - uważam, że jest dobre, treściwe i absolutnie bym go nie rozbudowywała, bo właśnie ono zmienia kiczowatość w satyrę na narcyzm.