jest mnie mniej coraz
każdego dnia
ubywa mnie jak drzew
i księżyca

coraz mniej i mniej
aż zniknę cała
i nie będzie wiedział nikt
że istniałam

byłam, śniłam i kochałam

jest mnie mniej coraz
i świata mniej
za którym tęskniąc
znikać lżej

coraz mniej i mniej
aż znikniemy do cna
w nicości i pustce
bez granic, bez dna

świat i ja

Ktoś kiedyś nazwał życie powolnym umieraniem. Smutne to i prawdziwe.

Podobało mi się - przekaz do mnie trafił.

Pozdrawiam.