Bar „Pod Fuzlem” z pewnością nie był najlepszym lokalem w mieście, większość bywalców stanowiła ferajna z przedmieść i drobni przestępcy, czasami trafiał się ktoś większego kalibru, ot, jak choćby dzisiaj Vito Morelli. Przysadzisty, spocony grubas w niemodnym od dziesięciu lat meloniku brylował za stołem w rogu sali, w towarzystwie dwóch średniej rangi silnorękich i kilku na wpół pijanych kobiet. Całe towarzystwo robiło więcej hałasu niż reszta gości razem wzięta, ale nikt nie zgłaszał pretensji, w tej okolicy rzadko kto chciał zadzierać z Morellim.

- Można się dosiąść?

Leniwym gestem zsunąłem kapelusz na czubek głowy i uniosłem wzrok. Kobieta musiała mieć pod trzydziestkę, może więcej, co prawda ostra linia podbródka i brak zmarszczek sugerowały młodszy wiek, jednak takiego spojrzenia nie mogła mieć żadna dwudziestolatka. W jej wzroku było znużenie jakie widywałem tylko w oczach starców i twardość toledańskiej stali.

- Zapraszam.

Od kilku dni nie wiedzieć czemu, znajdowałem się w dziwnym, melancholijnym nastroju, nie miałem ochoty na nowe znajomości, ale moja rozmówczyni zdawała się być z innej bajki. Wytworna, wieczorowa suknia odsłaniała smukłe ramiona, na szyi i palcach nie zauważyłem żadnej biżuterii. Tu i teraz stanowiło to ewenement: lalki gangsterów i pracujące dziewczyny które czasem zachodziły do baru, aby przekąsić co nieco i wzmocnić się przed nocnym dyżurem serwowaną na miejscu gorzałą, gustowały w złocie.

- Jak pan myśli, mają tu szampana? – spytała.

- Mają – potwierdziłem. – Ale lepiej go nie próbować, Studs, właściciel baru, zamówił dwie skrzynki kilka lat temu. Ten sikacz okazał się jeszcze gorszy niż lokalny bimber, a miejscowych raczej trudno posądzić o wybredny gust. Chodzą słuchy, że Studs złamał pośrednikowi szczękę, rozumie pani, dawniej walczył w półśredniej.

- Skąd pan go zna?

- Wsadziłem go kiedyś za kratki – odparłem obojętnie. – Stare dzieje. Nie pracuję już w branży.

- Nikt nie ma panu tego za złe?

- Nie, w odróżnieniu od większości mundurowych grałem uczciwie, ferajna to docenia.

- To co pan tu robi?

- Zabijam czas.

- Spadek?

- Bogata ciocia – przytaknąłem.

- Dlaczego siedzi pan w tym… lokalu? Skoro stać pana na lepszy?

- Przyzwyczajenie. Tu wszystko jest znajome, a zasady gry proste. Nie mam ochoty ocierać się o rekinów finansjery i zastanawiać o co chodzi paniusi która upuściła torebkę przy moim stoliku.

- Wariantów jest niewiele – zauważyła z uśmiechem.

- Być może.

- Hej ty, z grzybkiem na plecach, szampana! – zadysponowała ochrypłym głosem, zwracając się do garbatego kelnera.

Ku mojemu zdumieniu, garbus natychmiast zniknął na zapleczu.

- Jednak chce pani zaryzykować?

- Czym byłoby życie bez odrobiny ryzyka? – odparła zupełnie innym tonem niż przed chwilą.

Tym razem przyjrzałem się jej z większą uwagą, ale nie byłem w stanie wyciągnąć żadnych wniosków. Delikatne, klasyczne rysy twarzy i promienna cera sugerowały, że raczej nie wychowała się na zadymionych przedmieściach Chicago, a strój nieznajomej pasowałby do najwytworniejszych lokalów. Z drugiej strony knajacki, pewny siebie ton i rozluźniona postawa, sugerująca, że w melinie Studsa czuje się jak u siebie w domu… Trafiła mi się kobieta – zagadka.

Tymczasem kelner podał z ukłonem szampana.

- Na koszt firmy – powiedział.

Uniosłem brwi: na prymitywnej, z gruba ciosanej twarzy garbusa, malował się niemal bałwochwalczy zachwyt.

- Teraz pewnie zastanawia się pan czy nie jestem kochanką jakiejś lokalnej znakomitości? – rzuciła z figlarnym błyskiem w oku.

- Coś w tym rodzaju – przyznałem.

- Wypijmy. – Uniosła w górę szkło. – Za pomyślną podróż.

- Nigdzie się nie wybieram.

- A kto to wie? Chyba pan nie stchórzy? – prowokowała oblizując językiem mokre od trunku wargi.

Łyknąłem ostrożnie, po czym z niedowierzaniem obejrzałem butelkę: to był szampan z zapasów Studsa. Tyle, że zamiast skisłej goryczy, poczułem na języku subtelny winny posmak przemieszany z nutą wiśni i czekolady.

- Jak pani to…

- Nieważne. – Powstrzymała mnie stanowczym gestem. – Lepiej pomyśl jak się pożegnać.

- Gdyby to któraś z miejscowych ślicznotek tak skróciła dystans, uznałbym, że chodzi jej o szybki numerek. Ale ty… Nie przysiadłaś się do mnie przypadkiem, prawda?

- Prawda.

- Więc w czym rzecz?

- Nie poznajesz mnie?

Pokręciłem przecząco głową.

Niespodziewanie rysy twarzy mojej rozmówczyni rozmyły się, aby po chwili zamienić w okrągłą, piegowatą buzię Molly. Nieżyjącej od dekady Molly. Później ujrzałem twarz Karen. Karen na której grobie od pięciu lat składałem kwiaty. Karen…

- Tak – powiedziała nieznajoma. – To ja. Nie chciałbyś chyba odejść w jednym z tych modnych, fikuśnych lokali dla snobów?

- Nie chciałbym – przyznałem.

- Podaj mi rękę.

Jej dłoń była taka zimna, jak się spodziewałem. Gdzieś w oddali grali jazz, dźwięczało szkło, spadały obce, nieznane mi gwiazdy. Wreszcie spadła i moja.