Latest post of the previous page:

Stachurę widziałem, gdzieś tam po drodze ktoś wymienił - piątkę przybijam. Zgadzam się.

Poza tym Wojaczek, Szymborska (cesarzowa poezji), Barańczak, Leśmian, Broniewski, Gałczyński, Tuwim, Bursa, Norwid...

Poetów wielu wybitnych nasza polska ziemia wydała:)

Staff

Harasymowicz

Broniewski, jeden z moich bogów, o którym dyletanci mawiają, że pisywał tylko wiersze rewolucyjne...



Nie wiedziałem, że jesteś Cyganką,

no bo skąd? -

szare ubranko,

włosy blond.



Ale ty wróżysz z ręki,

że będzie źle.

I że pójdę na męki,

Pijane dziecko we mgle.



Okazało się, że w ręku cekiny

i stara talia kart

i że wcale nie jestem winny,

tylko niewiele wart.



Odeszłaś z zielonymi oczami,

paląc papierosy.

Będę myślał czasami,

jak kręcisz włosy.



Nie ręczę za interpunkcję, piszę z pamięci.



I proponuję - skoro już temat istnieje - żeby wpisywać swoje ulubione wiersze. Albo fragmenty.

U mnie to bywa różnie, co jakiś czas się zmienia, ale prędzej czy później zawsze wraca do tego pierwszego- R.Wojaczka.

Dodane po 2 minutach:

Martwy język



Palcami ustalam

rysy mojej twarzy



Dwa palce wsadzam w usta

i przydaję twarzy uśmiechu



Jest to uśmiech rozdzierający

przetłuszczoną skórę



Jest to uśmich od ucha do ucha

wypełniony zwojami języka



To jest martwy język

Och! Taki ciekawy temat, a ja go dopiero zauważyłam. Poezję kocham ponad prozę i dla mnie mistrzem w tej dziedzinie jest pan, którego cytat mam jako podpis w moich postach, a więc Władysław Broniewski. Wyżej zostało już zauważone, że niektórzy szufladkują go jako poetę rewolucyjnego, z czym się zgodzić nie mogę, ponieważ to zjawisko stanowi jedynie część jego twórczości, w której są inne, piękne wiersze o przeróżnej tematyce. Zaraz za Broniewskim postawiłabym Tuwima- geniusz, który potrafił pisać wiersze w różnym stylu, o niejednolitej tematyce, dla różnych odbiorców itp. Cenię też liryków młodopolskich (gdy mam melancholijny nastrój) i poetów XX-lecia międzywojennego (głównie za ich odwagę w łamaniu konwenansów). Ze współcześnie tworzących uwielbiam Krzysztofa 'Grabaża' Grabowskiego, który niedawno wydał tom "Wiersze" (choć on sam za poetę się ponoć nie uważa).

Oj, o poezji to ja bym tak mogła długo...



Pozwolę sobie na koniec przytoczyć jeden z wielu pięknych tekstów Broniewskiego- "Moja miła"



Ja już nie chcę poetycko łgać,

ja chcę widzieć to, na co patrzę,

a przy tobie -- śmiać się i łkać,

i tak na zawsze.



Spojrzyj, miła, jaki biały śnieg,

nad nim błękit sklepiony jak kościół.

Chodź na nartach na tamten brzeg

radości.



W tym pokoju, pełnym słońca, bez krat,

dobrze sercu, ale za ciasno...

Wiesz, nie spałem tysiąc lat,

teraz chcę zasnąć.



Rozpalimy na szczytach gór

ogromne ognie,

będzie głód, pożoga i mór --

ty pomyśl o mnie.



Ja tak kocham, jak pada śnieg,

jak świeci Orion.

Nie ma drutów. Jest tamten brzeg --

krematorium.

Te "Wiersze" Grabaża to są teksty piosenek znanych z płyt PP i SNL, czy są to inne utwory? Tak czy inaczej, chyba się zakręcę wokół tego tomiku.

W "Wierszach" zostały zebrane wszystkie autorskie teksty piosenek Grabaża, jest też jeden zupełnie nowy tekst, ale i tak warto zakupić, ponieważ te teksty zostały nieco zmodyfikowane. Samo wydanie nie jest może najpiękniejsze, ale w sumie liczy się treść, a ta -bez wątpienia- jest bardzo ciekawa. Polecam

Mnóstwo. Herbert, Herbert, Herbert, Majeran, Baudelaire, Różewicz, Melanie Claire Stone, John Donne, Wojaczek, Bursa, Stachura, Broniewski, Wyspiański, sporo niepublikowanych. Zbyt wielu, by wymieniać. A dzisiaj na Walentynki dostałam Szymborską "Miłość Szczęśliwa i inne wiersze" - przeczytałam już połowę i jestem wielce kontentą.

I na to, rzucę cytatą:

Kiedy on nie patrzy na mnie,

szukam swego odbicia

na ścianie. I widzę tylko

gwóźdź, z którego zdjęto obraz.

To tak walentynkowo ode mnie śp. Stanisław Grochowiak:

Stanisław Grochowiak pisze:PŁONĄCA ŻYRAFA



Tak

To jest coś

Biedna konstrukcja człowieczego lęku

Żyrafa kopcąca się pomaleńku

Tak

To jest coś



Coś z tamtej ściany z aspiryny i potu

Ta mordka podobna do roztrzaskanego kulomiotu

Tak

To jest coś



Czemu próchniejecie od brody do skroni

Jaki wam ząbek w pustej czaszce dzwoni

Tak

To jest coś



Coś co nas czeka

Użyteczne i groźne

Jak noga

Jak serce

Jak brzuch i pogrzebacz



Ciemna mogiła człowieczego nieba

Tak

To jest coś



O wiersz ja ten piszę

Sobie a osłom

Dwom zreumatyzowanym

Jednemu z bólem zęba

Oni go pojmą

Tak

To jest coś



Bo życie

Znaczy:



Kupować mięso Ćwiartować mięso

Zabijać mięso Uwielbiać mięso

Zapładniać mięso Przeklinać mięso

Nauczać mięso i grzebać mięso



I robić z mięsa I myśleć z mięsem

I w imię mięsa Na przekór mięsu

Dla jutra mięsa Dla zguby mięsa

Szczególnie szczególnie w obronie mięsa



A ONO SIĘ PALI



Nie trwa

Nie stygnie

Nie przetrwa i w soli

Opada

I gnije

Odpada

I boli



Tak

To jest coś

Ja nie lubię polskiej poezji. Ogólnie nie lubię poezji. Ale ostatnio strasznie się nudziłam na polskim i zaczęłam sobie przeglądać podręcznik i był tam fragment 'Krainy snu' Edgara Allana Poe i strasznie się tym zachwyciłam. Jego wiersze mają taki specyficzny, mroczny klimat, który kocham.
Podoba mi się też poezja Williama Blake'a.