Latest post of the previous page:

Uwielbiam Gaimana. On jest dla mnie mistrzem. Jego książki potrafią mnie rozbawić, ale i przestraszyć. Moje ulubione to "Koralina" - mimo, że to książka raczej dla dzieci, to jest super, a z opowiadań: "Październik w fotelu" i "Rycerskość". Oba tak mi się podobały, że czytałam je po kilkaset razy.

Sunshine pisze:Uwielbiam Gaimana. On jest dla mnie mistrzem. Jego książki potrafią mnie rozbawić, ale i przestraszyć. Moje ulubione to "Koralina" - mimo, że to książka raczej dla dzieci, to jest super, a z opowiadań: "Październik w fotelu" i "Rycerskość". Oba tak mi się podobały, że czytałam je po kilkaset razy.

Po kilkaset? Coś mi się wydaje, że to chyba nie możliwe. Co do twórczości wyżej wymienionego pana, czytałem tylko Koralinę, ale nawet mi się spodobała. Zamierzam zabrać się w najbliższym czasie za Księgę cmentarną.

Och Gaiman, mój mistrz



Z twórczością Gaimana zetknęłam się na początku liceum za sprawą komiksu Sandman. Zauroczył mnie nieziemsko (Sandman), ale jeszcze przez jakiś czas nie miałam pojęcia, że jego autor zajmuje się również pisaniem książek. Później zetknęłam się z Gwiezdnym pyłem i... to było wielkie rozczarowanie. Coś mi w tej książce ciągle nie pasowało, nie czułam jej klimatu, a zakończenie było takie jakieś... nijakie. Na całe szczęście, choć rozczarowanie było bolesne, gdyż nadzieje miałam wielkie, nie przekreśliłam Gaimana i po jakimś czasie sięgnęłam po Nigdziebądź. I to był strzał w dziesiątkę - świetny klimat, świetna fabuła, czytało mi się świetnie, z emocjami i humorem. Amerykańscy Bogowie również mi się bardzo podobali, a za Koraliną wręcz przepadam. Ale dopiero gdy zaczęłam kupować tomiki opowiadań Gaimana, zakochałam się w nim bez reszty. Uważam, że jest mistrzem krótkiej formy, pisze cudownie i sprawia, że chce się go czytać bez formy. Żadna z jego powieści nie miała na mnie takiego wpływu, jak właśnie opowiadania. Dodatkowo bardzo lubię jego dialog z czytelnikami - te krótkie wstępy do opowiadań, niemalże jak zwierzenia. Lubię czytać o tym, co było jego natchnieniem, co myślał gdy pisał, jakie były okoliczności powstania danego utworu. Trochę mniej przepadam za jego poezją, ale może się po prostu nie znam. Niedawno w prezencie dostałam Księgę Cmentarną, a później Sennych Łowców i muszę stwierdzić, że jego styl jest niezmienny - i wciąż mnie bawi i ciekawi. Poza tym regularnie czytuję bloga Gaimana, podoba mi się, że dzieli się sobą ze swoimi fanami. Zalogowałam się nawet specjalnie dla niego na Twitterze, ale nie podobało mi się tam i zrezygnowałam. Bardzo lubię jego styl życia (a przynajmniej to, co widać na blogu, choć pewnie to nie cała prawda o Gaimanie), podoba mi się jego praca i to, co tworzy. Jedyne, co mi się nie podoba, to jego nowa dziewczyna, Amanda Palmer - nie przypuszczałam, że mógłby zakochać się w kimś tak... wulgarnym i mało kobiecym. No ale być może to także tylko otoczka dla ludzi, a prawdziwa Amanda jest całkiem inna. Zresztą, to jego prywatna sprawa, a póki nie wpływa to na jego twórczość, to jestem zadowolona.

"Amerykańscy Bogowie" . Mój brat to czyta . Podłapałem trochę od niego tej książki i stwierdzam, że to bardzo dobre dzieło . Także trochę się z Gaimanem zetknąłem i od razu przypadł mi do gustu . Nie czytałem wiele, ale powiem szczerze, że jego pisarstwo wciąga ;]

Do tej pory przeczytałam dwie książki tego autora: Koralinę i Gwiezdny pył i obie bardzo mi się podobały:)
U Gaimana bardzo podoba mi się sposób prowadzenia narracji i klimat jego opowieści. Na pewno jeszcze sięgnę po jakieś inne tytuły...

Zaczęłam od "Nigdziebądź", potem jeszcze raz przeczytałam "Nigdziebądź" i w końcu sięgnęłam po resztę. "Księga cmentarna", "Gwiezdny pył", "Koralina", "Chłopaki Anansiego", "Wilki w ścianach" i komiksy o Sandmanie... Jeszcze przede mną "Amerykańscy bogwie" i "Interświat". Przez opowiadania ciężko było mi przebrnąć. Generalnie nie przepadam za fantastyką, ale pisanie Gaimana ma jakiś czar. Chociaż żadna z jego książek nie może się równać (według mnie) z "Nigdziebądź" i do niej właśnie w jego pisaniu będę tęsknić.

No dobra, Gaiman, Gaiman... i co dalej?
Co polecilibyście innych autorów, jeśli ktoś szuka coś gaimanowatego?
Chodzi mi głównie o narrację i sposób przedstawiania świata.

Sergiej Łukjanienko jest "gaimanowaty" według mnie, zwłaszcza w serii o nocnym patrolu. Niby "Tajemna historia Moskwy" ma mieć coś z Gaimana i może ma, tylko dla mnie była bardzo nudna. W bibliotece mi powiedziano, że rozkręci się dopiero w połowie. Uważam, że nie rozkręca się wcale.

Łukjanienko jest o niebo lepszy! Cykl "Nocny Patrol" - to oczywiście pozycja obowiązkowa. Oprócz tego polecam cykle: o Kiryle (Brudnopis/Czystopis) i "Lord z planety Ziemia".
Co do gaimanowatości - chyba tylko motyw dwóch frontów istot o nadprzyrodzonych mocach się powtarza. U Gaimana w "Amerykańskich Bogach" są bogowie, a u Łukjanienki w "Nocnym Patrolu" - magowie obu patroli. Poza tym ja podobieństw nie widzę. Gaiman opiera swoje dzieło na intrydze, a Łukjanienko ma za to bardziej bujną wyobraźnię i spore ciągoty do sf.

No właśnie, a ja pisząc o gaimanowatości mam na myśli styl opisywania, prowadzenia narracji itp. Bardzo mi się to u Gaimana podoba i szukam też innych autorów o podobnym stylu.

szmeto pisze: a Łukjanienko ma za to bardziej bujną wyobraźnię i spore ciągoty do sf.

Ta i kolejne "patrole" są jak "Dragon ball". O nowy poziom do osiągnięcie. Łukanienko sam popsuł coś fajnego co stworzył w "Nocnym patrolu".

B.A.Urbański pisze:Bardzo mi się to u Gaimana podoba i szukam też innych autorów o podobnym stylu.

Jak znajdziesz to się pochwal. Z drugiej strony może to właśnie jest magia Gaimana, że jego styl jest inny trudny do naśladowania.

Ja jednak wolę Gaimana. Tworzy niepowtarzalny klimat. No i w niektórych książkach uwielbiam jego humor.

Łukjanienkę lubię, dobrze mi się czytało serię o patrolach, ale chyba nie czytałabym jej ponownie. Za to do Gaimana lubię wracać.

Grimzon pisze:Ta i kolejne "patrole" są jak "Dragon ball". O nowy poziom do osiągnięcie. Łukanienko sam popsuł coś fajnego co stworzył w "Nocnym patrolu".

Oj zaraz popsuł. Może i jest trochę tego "poziomowania" jak mówisz, ale w sumie czy zainteresował by czytelnika gdyby wyzwania stawiane przed bohaterami w kolejnych częściach były łatwiejsze lub podobne do tych poprzednich? A tak, mimo iż oklepany schemat to nadal przyjemnie się czyta. Zresztą z Dragon Ballem jest identycznie. Pomimo pojedynków ciągnących się przez kilkanaście odcinków jest to jedno z popularniejszych anime na świecie.

szmeto pisze:Zresztą z Dragon Ballem jest identycznie. Pomimo pojedynków ciągnących się przez kilkanaście odcinków jest to jedno z popularniejszych anime na świecie.

Nigdy nie oglądałem, ale Dragon Ball Z Abridged wymiata Internet (dosłownie dzisiaj puścili ostatni odcinek drugiego sezonu, łuu!). I fakt - niby w kółko to samo, tylko przeciwnicy silniejsi aż poza granice absurdu, ale trzyma moje zainteresowanie. Intensywne, to wszystko.

To tak żeby niepotrzebnie podtrzymać niepotrzebny offtop... Wybaczcie i kontynuujcie.

szmeto pisze:Oj zaraz popsuł. Może i jest trochę tego "poziomowania" jak mówisz, ale w sumie czy zainteresował by czytelnika gdyby wyzwania stawiane przed bohaterami w kolejnych częściach były łatwiejsze lub podobne do tych poprzednich?

A może właśnie ciekawsze byłoby jakby takie przeciwności rozwiązywał bohater korzystając z umiejętności jakie posiada, a nie na siłę robić z bohatera superbohatera.
Przykładowo Gaiman właśnie w taki sposób konstruuje fabułę.
W "Nigdziebądź" bohaterem jest przeciętny anglik postawiony w niecodziennej sytuacji. Podobnie w "Amerykańskich Bogach" i "Gwiezdnym pyle".
Czy naprawdę byłoby lepiej gdyby Richard Mayhew okazał się mistrzem sztuk walk w konfrontacji z panem Vandemarem i panem Crupem ?

Grimzon pisze:A może właśnie ciekawsze byłoby jakby takie przeciwności rozwiązywał bohater korzystając z umiejętności jakie posiada, a nie na siłę robić z bohatera superbohatera.

Fakt, tych zbiegów okoliczności sprawiających, że Anton rósł w siłę było trochę dużo. Ale moim zdaniem autor całkiem zgrabnie to przedstawił (ja jak czytałem to jakieś dwa lata temu nie miałem zastrzeżeń ). Możliwe jednak, że teraz też byłbym bardziej sceptyczny.
Poza tym świat Patroli na Gorodeckim się nie kończy. Sposób wplecenia całej historii w realia współczesnej Moskwy, cała plejada interesujących bohaterów drugoplanowych (najciekawsi - Zawulon, Olga, Kostia), relacje między nimi. Samo rośnięcie w siłę Antona to tylko jeden z wątków. Ocenianie cyklu tylko przez jego pryzmat jest krzywdzące.