Latest post of the previous page:

Ej, to nie moje słowa. Tym bardziej, że ja nie mam takiego zdania o pracy Skibniewskiej.

O rany. Przepraszam bardzo. Zupełnie nie wiem, jak to się stało. Zaznaczyłem tekst i dałem cytuj... W takim razie proszę jakiegoś modka o poprawienie tego. Bardzo proszę i jeszcze raz przepraszam.

[ Dodano: Czw 03 Cze, 2010 ]
Albo całkiem przypadkiem odkryłem jakiegoś buga... Bo jak tak teraz sprawdzam, to mogę zaznaczyć twój tekst, a kliknąć "cc" przy kimś innym i... no właśnie.

Dla mnie mistrzem pióra jest Peter V. Brett, autor cyklu o Malowanym Człowieku. Gościu potrafi tak wciągnąć czytelnika, że po prostu poezja. Zazdroszczę mu tego talentu, oj bardzo zazdroszczę. Za każdym razem, kiedy sięgam po jego książki i zaczynam je czytać, nie mogę przestać. Po prostu trudno mnie oderwać od lektury. A jak kończę czytać, to czuję ogromny niedosyt i chcę jeszcze i jeszcze. I strasznie mi odbija po lekturze jego książek, oczywiście w pozytywnym sensie.
Polecam, naprawdę, polecam książki Bretta.

Moim mistrzem pióra jest, bez wątpienia, Michaił Bułhakow, autor "Mistrza i Małgorzaty". Chociaż napisał tylko tę jedną książkę, to bez wątpienia bije na głowę wielu innych pisarzy. Jest bardzo oryginalny, nie powtarza wątków, które przewinęły się w wielu innych książkach. Sama jego determinacja jest godna podziwu. "Mistrzu i Małgorzacie" poświęcił większą część swojego życia. Sowiecka cenzura miała do tego dzieła wciąż zastrzeżenia i znacznie wyszczuplała książkę. A on w końcu ukazał ją w pełni, pisząc kilkanaście wersji, aż doszedł do tej, którą udało się wydać.
Zachęcam do przeczytania jego książki, naprawdę warto.

[ Dodano: Nie 27 Cze, 2010 ]
Moim mistrzem pióra jest, bez wątpienia, Michaił Bułhakow, autor "Mistrza i Małgorzaty". Jest bardzo oryginalny, nie powtarza wątków, które przewinęły się w wielu innych książkach. Sama jego determinacja jest godna podziwu. "Mistrzu i Małgorzacie" poświęcił większą część swojego życia. Sowiecka cenzura miała do tego dzieła wciąż zastrzeżenia i znacznie wyszczuplała książkę. A on w końcu ukazał ją w pełni, pisząc kilkanaście wersji, aż doszedł do tej, którą udało się wydać.
Zachęcam do przeczytania jego książki, naprawdę warto.

Lobo - a kto w takim razie jest autorem zamieszczonych poniżej (dla ułatwienia dodałem jeszcze rok ich pisania)


* Notatki na mankietach (1920-1922)
* Zapiski młodego lekarza (1925-1927)
* Morfina (1927)
* Czerwona korona (1922, opowiadanie)
* Diaboliada (1924)
* Biała gwardia (1924)
* Fatalne jaja (1925)
* Mieszkanie Zojki (1925, sztuka teatralna)
* Psie serce (1926)
* Dni Turbinów (1926, sztuka teatralna)
* Bieg (1928, sztuka teatralna)
* Szkarłatna wyspa (1928, sztuka teatralna)
* Zmowa świętoszków (1929 sztuka teatralna o Molierze)
* Adam i Ewa (1931, sztuka teatralna)
* Błogostan (1934, sztuka teatralna)
* Ostatnie dni (1934 sztuka teatralna o Puszkinie)
* Batumi (1935, sztuka teatralna o młodości Stalina)
* Iwan Wasiljewicz (1935, sztuka teatralna)
* Mistrz i Małgorzata (1928-1940)
* Życie pana de Moliere (wydane w 1962)

Naturszczyk, wiem, pomyliłem się, ale zbyt późno zdałem sobie sprawę z błędu i nie jestem obecnie w stanie tego poprawić.

tak na szybko

Saint-Exupery, Poe, Shusaku Endo, Vonnegut, Oates, Coetzee, Hemingway

z Polaków: Odija, Andermann, Prus, Redliński, Mrożek

Uwielbiam niejaką Jennifer Lynch - co prawda jest to z zawodu reżyserka i scenarzystka, napisała świątną książkę "Sekretny dziennik Laury Palmer". Może i napisała tylko jedną książkę, ale z całą pewnością jest to dzieło wybitne, przynajmniej jak na mój gust.

Oprócz tego przepadam za Virginią Andrews i jej serią "Hudson". Pisała głównie powieści obyczajowe, za którymi za bardzo nie przepadam, jednakże jej styl jest świetny i łatwo przy jej książkach zapomnieć o całym świecie i przeżywać uczucia bohaterów

King prowadzi nic dziwnego.

Poza nim kocham też: R.A. Salvatore, Lee Child, D. R. Koontz, Tolkien

pozdrawiam wszystkich

Jacek Dukaj, Stanisław Lem, Terry Pratchett, Umberto Eco, Vladimir Nabokov, Szymborska, Charles Baudelaire

U mnie na prowadzeniu od lat niezmiennie Bruno Schulz i Witold Gombrowicz. Dalej w peletonie: Mrożek, Nabokov, Eco, Joyce, Pilch, Tolkien, Allen (Woody), Sapkowski, Musierowicz. I w osobnej kategorii: książka, którą to ja powinnam napisać, a zrobił to za mnie ktoś inny - Patrick McCabe "Śniadanie na Plutonie".

Ewenement ze mnie żaden; moimi mistrzami są Dostojewski i Hłasko. Mam jeszcze innych twórców, którzy mnie inspirują i stawiam ich za wzór, ale ta dwójka jest dla mnie szczególna.

Fiodor Dostojewski - za "Braci Karamazow" i że nie pozwala mi przeczytać swojej książki szybciej niż w miesiąc, zmuszając do pracy mózgu
Vladimir Nabokov - za uroczego doktora Pnina i narracje na najwyższym poziomie
Bruno Schulz - za poezję i magię, która ujawnia nowe znaczenie języka

Bruno Schulz - za poezję i magię, która ujawnia nowe znaczenie języka

Zdaje mi się, że pleciesz głupoty. Ja osobiście w Schulzu widzę karykaturę Yoyce'a, tak czy siak, nieudolną. Obraziłaś poetów i poezję, bo ani Yoyce ani Schulz poetami nie byli. O ile ten pierwszy bazgrał trochę z sensem, powiedzmy, to Schulz był zwykłym snobem, który specjalnie i na siłę gmatwał język i tworzył otoczkę jakiejś głębi, którą czuć może tylko bardzo naiwna osoba. Długie, tandetne metafory, trudne wyrazy; to jest to nowe znaczenie języka? Proszę cię. (Do moderatorów: chciałem zauważyć, że i tu nikogo nie obrażam, więc proszę nie wjeżdżać mi tu z kolorem czerwonym. Dziękuję :-) )

To i ja dodam kilka swoich ulubionych.
Na pierwszym miejscu Clive Staples Lewis.
Potem naturalnie Pratchett. Ktoś już o tym wspominał. Śmieję się na każdej stronie.
Prócz tego Riordan, Flanagan, Mac Hale. No i Amanda Quick, oczywiście!
A oprócz nich Frances Hodgson Eliza Burnett.
Z rodzimych to Kornel Makuszyński za jego słodki przedwojenny styl (używał słów typu "zasię", "zaiste", "wybornie" w znaczeniu "cool"). Jego książki wzruszają mnie dosłownie do łez i do łez rozśmieszają.To nad książką jego autorstwa po raz pierwszy się rozpłakałam.

Przy okazji dodam kogoś, kto mnie odstręcza. To taki "antymistrz" pióra. Przeczytałam jedną jego książkę i mam dość na resztę życia. To Jacek Komuda. Brr, niedobrze się robi na samo wspomnienie!

merdevsky pisze:daje mi się, że pleciesz głupoty. Ja osobiście w Schulzu widzę karykaturę Yoyce'a, tak czy siak, nieudolną. Obraziłaś poetów i poezję, bo ani Yoyce ani Schulz poetami nie byli. O ile ten pierwszy bazgrał trochę z sensem, powiedzmy, to Schulz był zwykłym snobem, który specjalnie i na siłę gmatwał język i tworzył otoczkę jakiejś głębi, którą czuć może tylko bardzo naiwna osoba. Długie, tandetne metafory, trudne wyrazy; to jest to nowe znaczenie języka?

Odpowiadam na pytanie: NIE.
I ten on (co bazgrał z sensem) nazywał się Joyce.