Wampiry, temat ostatnimi czasy tak przeżuty, przemielony i rozbabrany, że nawet na kaszkę dla niemowląt się nie nadaje, ale... Ale okazuje się, że i z tego można coś ciekawego ukulać. "Księga bez tytułu" i "Oko księżyca" napisane przez Anonima bardzo ładnie to pokazują. Jakby opisać te książeczki... Hm... Odżyjmy naszych krwiopijców z niemal całego mistycyzmu, dodajmy trochę E. Presleyów (przynajmniej w "księdze bez tytułu") oraz tendencję do zabijania bohaterów wszelakiego rodzaju godną Martina, zróbmy siekę rodem z filmów Q. Tarrantino, a całą akcję, której centrum stanowi spelunka o nazwie Tapioca umieśćmy w ameryce południowej. Bezprawie szaleje, już na sam przód krew się leje strumykami, rzekami, potokami, kule świszczą, wszystko pędzi jak koń wyścigowy na speedzie albo nowe auto arabskiego szejka, a czytelnikowi nie schodzi z gęby uśmiech (bardzo szeroki, jeżeli ów ma nieco sadystyczne odchyły), bo humor wyziera tu z każdej dziury i szczeliny czy rozbitej czaszki. Co z tego, że czarny i wytaplany we krwi niczym szczęśliwe prosie, fakt, że wyziera.
Oczywiście to nie lektury dla wszystkich. Ci mający tendencję do mocnego przywiązywania się do bohaterów, są wrażliwi na wulgaryzmy, a tych tu nie brak lub po prostu bardzo nie lubią krwawej sieki raczej nie znajdą tu nic dla siebie. Oczywiście i tu są momenty poważne, refleksyjne, lecz wszystko to w morderczym opakowaniu zaś wampiry robią głównie za mięso armatnie i tło, na którym owo mięso się efektownie rozbryzguje. Polecam na lekkie, przyjemne spędzenie wieczorów w otoczeniu niepospolitych person wykreowanych przez Anonima i oplecionych dziwacznymi, zabawnymi, a jednocześnie przerażającymi wydarzeniami. Ach, jeszcze jedno - jeżeli kiedyś traficie do podejrzanego, pełnego typów spod ciemnej gwiazdy baru, gdzie za barem będzie stał gruby facet o imieniu Sanchez nie zamawiajcie burbona... Tak na wszelkie wypadek, żeby nie wywoływać wilka z lasu.