Książkę ,,Więzy krwi" pożyczyła mi kumpela z klasy, która zachwala autorkę nad niebiosy i warczy, że kto jej nie lubi ten jest ślepy. Na to ostatnie stwierdzenie zawsze miałam ochotę coś jej odwarknąć, ale nie miałam większych argumentów, jako że Kossakowskiej nie znałam.



Ale teraz poznałam.



Przyznaję, ona umie opowiadać. Czyta się gładziutko i przyjemnie. Mam tylko jedno poważne ALE: same opisywane przez nią historie brzmią tak, jakby specjalnie i z premedytacją pisała totalne bzdury wiedząc, że czytelnicy i tak będą zachwyceni i sami znajdą w nich milion ukrytych znaczeń, odniesień do rzeczywistości, morał itede itepe. Coś jak tffurczość Doroty Terakowskiej (której nie cierpię ze względu na wydumane opowiastki opisane z nużącym patosem i pseudotajemniczym klimatem), tylko że przyjemniej się je czyta.



Jak to powiem Justynie, oddając jej książkę, wyklnie mnie. XD



A co wy o niej myślcie? O Kossakowskiej, nie mojej koleżance.

Bardzo podobały mi się "Obrońcy Królestwa" i "Siewca Wiatru". I chociaż nie lubię tego typu literatury, to muszę powiedzieć, że byłam mile zaskoczona i nawet żałowałam, gdy książka się skończyła

Ma talent.



Ale rzeczywiście, rozmienia się na drobne. Miewa czasem dobre pomysły, ale za bardzo się podnieca. Nie zachowuje dystansu. Stąd to, co zauważyła Winky.



Nie czytam. Nie będę. Ta maniera mnie tylko wkurza.



Ech, i tak jest 10x lepsza od Brzezińskiej... -_-'

znam kossakowska z 'zakon krańca swiata'.

dwa tomy wydziergała, grzywa sie podniecał siewcą wiatru, wmawial mi, ze genialne, etc. no, ale on sie achaja zachwycał, wiec tu na obiektywizm liczyć nie można.



a prawda z 'zakonem...' jest taka, ze bohater (ten od pryzów, mega wielki tFardziel) byl niedorobiony.



parafrazując - niby był gościem, przy którym brudny harry narobiłby w gacie, a gadał, mędził jak pensjonarka od mniszkówny. i dokładnie tak się zachowywał.



autorka ewidentnie opisywała jakiegośtam swojego 'faceta idealnego', ale zabrakło jej konsekwencji w trzymaniu się wizerunku.

za każdym razem, gdy dawał się wrobić, pokonac, próbował komuś pomóc, dokopac (niewlaściwe skreślić) robił to na pół gwizdka, co się w tekscie czuło.



podobnie jak to, ze autorka własciwie nie umie wykrzesać z siebie opisu takiej bezwzględności, jaka powinien się łowca charakteryzować (np. pierońsko irracjonalny motyw, gdzie po uwięzieniu w zapadłej dziurze przez lokalnego burmistrza, gośc - po wypuszczeniu jakiegoś rzeźnickiego paskudztwa i wspólnym z, nomen omen, burmistrzem jego zakatrupieniu - zamiast przywalić mu w mordę i zwiać, zaprzyjaźnia się z wyżej wymienionym.



gdzie tu sens?

gdzie logika?

...



gdzie tinky winky?

Ja Kossakowską uwielbiam, mimo że przeczytałam tylko trzy jej książki. Ma dopracowany styl. Postacie są ciekawe, no i od czasu do czasu pojawia się scena humorystyczna. Lecz najbardziej podoba mi się w jej twórczości to, że jej bohaterami są postacie z Biblii czy legend.



Czytałam "Siewcę wiatru", "Żarna niebios" i"Rudą sforę", z czego najlepsze były dwie pierwsze, bo w ostatniej było trochę za mało akcji.



Na koniec zostawiłam jeden minus. Kossakowska nie potrafi pisać o wojnie, co widać w "Siewcy". Zauważyłam, że stara się takie sceny omijać, ale nie zawsze jej to wychodzi przykład: "Ruda sfora".

Ja wlasnie pozyczyłam "Siewce wiatru" podobno świetna książka. Jak skoncze Klamce 3 zabieram się za Kossakowska! ))

Lubię - a jakże - chociaż czytałam niewiele, bo tylko rzeczy z cyklu anielskiego, a więc "Siewcę wiatru" i "Obrońców Królestwa" oraz "Zakon Krańca Świata".

Rzecz dotycząca aniołów naprawdę bardzo mi się podobała - szczególnie ze względu na wyjątkowo sympatycznych bohaterów. Pamiętam jednak, że w niektórych momentach lektura mi się dłużyła.

"Zakon..." oceniam gorzej - może właśnie dlatego po tym już więcej Kossakowskiej nie przeczytałam. Choć przypuszczam, że gdyby jakaś życzliwa dusza zechciała pożyczyć książkę nie wzbraniałabym się, w żadnym razie.

Czytałem jedynie jej "anielskie" książki, t.j. Siewca Wiatru i Żarna Niebios. Podobało mi się, nie powiem, ale jakoś do Rudej Sfory nie mogłem się przełamać. Może w wakacje...

Czytałam "Siewcę wiatru" i to jest jedna z moich ukochanych książek. Ogólnie uwielbiam książki o aniołach i innych tego typu rzeczach. Czytając "siewcę", na początku nie wiedziałam, kto, co, gdzie, z kim, kiedy i jak, ale gdzieś tak w środku tak się wciągnęłam, że interesowały mnie już tylko losy Daimona, Hiji, Drago i Drop.
Czytałam też "Więzy krwi". Książka taka sobie. Ale najbardziej podobała mi się mikropowieść "Zwierciadło". Przyznam szczerze, że trochę się nią nawet inspiruję w jednej z moich powieści (podkreślam: INSPIRUJĘ, a nie spisuję słowo w słowo).