TEKST I
- Dlaczego?
Kapitan Szaton od kilku godzin zamęczał tym pytaniem przesłuchiwanego, tracił jednak powoli nadzieję, że zdąży dotrzeć do psychiki Tomasza Weldona, zanim będzie za późno.
Gruby czterdziestolatek sięgnął po leżącą na stole paczkę el-emsów.
- To jest bardzo dobre pytanie – odpowiedział z ironią w głosie, wyciągając ostatnią fajkę. – Twoje najlepsze!
Pozwolono mu na palenie kilka godzin wcześniej, z nadzieją, że to pomoże wyciągnąć od niego kluczowe informacje.
- Ile ci zostało? – Weldon zmrużył oczy zaciągając się papierosem. – Jakieś dwie godziny, prawda? Prawie cały dzień magla i ciągle nic. I figa z awansu. Widzisz już te nagłówki w gazetach?
- Gdzie ona jest, Tomek?
Weldon uśmiechnął się i pokiwał głową z dezaprobatą. Papieros rozjarzył się przy kolejnym sztachnięciu.
- A ty ciągle swoje – powiedział jakby do siebie i strzepnął popiół na podłogę.
Szaton zastanawiał się, czy jego ocena była trafna. Miał teorię o siedmiu typach psychiki przestępców, bo pewne schematy zachowań powtarzały się podczas przesłuchań z dużą regularnością. Nieustannie doszukiwał się analogii do setek widzianych już charakterystycznych spojrzeń, gestów, nerwowych chichotów. Tak jak dziś. Już go dopasował do konkretnego modelu, już wiedział jak. Tylko ten czas, kurczył się jak szalony.
- Nie ma zbrodni doskonałych – zaczął z innej strony. - Jesteś dość inteligentny, by…
- Ależ są. – Przerwał mu Weldon i wypuścił ostentacyjnie kolejny obłok dymu. Obserwował, jak siwa smuga wije się w powietrzu i powoli płynie w stronę kratki wentylacyjnej. – Daruj sobie.
Kapitan spojrzał po raz kolejny na ręce mężczyzny. Na wyraźne linie zadrapań, jak po walce. Ślady po dziewczęcych paznokciach. Widział to w wyobraźni - leżącą dziewczynkę na podłodze przygniecioną ciężarem napastnika i broniącą się, póki jeszcze starczało oddechu, drapiąc go po szyi i nadgarstkach. Gdzie jesteś, Agnieszko? Gdzie cię ten drań schował? Już był blisko punktu, gdy przesłuchiwany, przekonany o swojej wyższości, zacznie sam podpowiadać wskazówki.
Zegarek zadrgał na jego nadgarstku, oznajmiając bezdyskusyjny koniec przesłuchania. Nieubłagana, żelazna procedura. Odwrócił głowę w stronę weneckiego lustra i skinął głową. Szczęknął elektryczny zamek w drzwiach.
- Miałeś swoją szansę – powiedział na odchodne, zabierając ze stołu zapalniczkę.
- A ty żadnej – rzucił Weldon i jeszcze bardziej rozparł się na krześle.
*
- Macie coś nowego? – zapytał kolegów stojących w korytarzu po drugiej stronie weneckiego lustra, gdy tylko zatrzasnęły się drzwi.
- Nic – odpowiedzieli zgodnie.
Stali we trójkę i patrzyli przez przyciemnione szkło na Tomasza Weldona. Za dwie godziny mieli go wypuścić, jeśli się nie przyzna, z braku dowodów.
- Weźcie go do piwnicy – zarządził Szaton i poczuł dziwne mrowienie w prawej dłoni.
- Bierzemy pedofila na dół! – krzyknął od razu jeden z podwładnych.
*
- Dlaczego oskarżony to zrobił? – zapytał dwa miesiące później stary sędzia.
Szaton powiódł wzrokiem po zebranych. Rozprawa odbywała się przy drzwiach zamkniętych, ze względu na drastyczne szczegóły sprawy. Sąd spieszył się pod naciskiem mediów, prokuratura zgromadziła dowody w błyskawicznym tempie.
- Dlaczego, kapitanie Szaton? – powtórzył sędzia. – Przecież dopiero co wygrał pan milion. Mógł pan rzucić to w cholerę i już nie pracować.
- Miałem złożyć wypowiedzenie następnego dnia.
- Ale panu w tej piwnicy totalnie odwaliło!
- Wysoki sądzie, mam córkę w wieku zmarłej Agnieszki. A ten gruby skurwysyn gwałcił ją przez pięć dni. Sierżant Litwin przyszedł wtedy do piwnicy i powiedział nam o tym, gdy zakuwaliśmy Weldona. Że ją znaleźli, i że mają dowody. A on śmiał się nam w nos. Nie mogłem po prostu tego rzucić i odejść.
- Ale żeby obcinać fiuta i wsadzać go skutemu do gardła? Spieprzył pan sobie życie. Więzienie dla pana będzie koszmarem.
- Wiem...
Wszelkie podobieństwo do prawdziwych osób i zdarzeń jest przypadkowe i niezamierzone [/quote]
===============================================================
TEKST II
Obserwując, jak Anka załamuje ręce nad rachunkami, trzymam w dłoni kupon lotto.
Forsa do wygrania kusi, a przyszłość wydaje się tak różowa, jak szminka na ustach mojej dziewczyny. Na pewno? Przecież tyle kasy może również zmienić życie w kupę gównianych niespodzianek.
Wypłacą milion i co? Wygrywający biedni kretyni rzadko zostają mądrymi bogaczami. Szmal to odpowiedzialność, a były pijak i fan Belfegora taki jak ja, zbyt łebski nie jest.
Przed oczami pojawiają mi się młode dziewczyny... takie, co nie ściągną majtek bezinteresownie. Można by fajnie spędzić z nimi czas, bo tyłki mają prężne i cycki jędrne, ale jak długo tak da się wytrzymać? Człowiek nie kamień, uczucia ma, a w takim kochaniu, to miłości nie znajdziesz.
Mam Ankę, nie jest już młoda i zbyt piękna, ale jest moja i jest nam dobrze. Jesteśmy parą zakręconych minimalistów, mamy swój świat, więc po co to psuć?
Nie musiałbym zrywać się z rana i użerać z szefem w robocie, bo pieniądze na koncie uwolniłyby mnie od trosk i obowiązków. Anka w pracy, a ja, szybko do sklepu po alkohol. Miejsca znam, wiem, gdzie ferajna się upija każdego dnia. Dla nich to dopiero byłbym celebrytą. Wszystko dobrze przez kilka tygodni, ale potem co? Milion zamieniony na marskość wątroby?
Podróże, zwiedzanie świata to dopiero wyzwanie i radość bytu!... Kurz, skwar i widok piramid z colą w mojej dłoni albo smród stada owiec na Szetlandach. Wielkie, negatywne i leniwe wow!
Polecę do Tajlandii, poderwie mnie dziewczyna piękna i chętna, tylko że jej penis będzie mi się śnił do końca życia. Jeszcze większe wow!
Co jest złego w polskim lesie, może i trochę brudnym jeziorze? No, nic! Staw mam za wzgórzem, a za tą górką las i wszystkie te cuda za darmo. Grzyby i szczupak po polsku... bez pieprzonego All inclusive z Reksiem w menu.
Posh zakupy, to byłby może argument. Anka w szale roztrwaniania miliona — torebka od Lagerfelda za półtora tysiąca. Cud natury!... kawałek skórki zastrzelonego jelonka sprowadzony do poziomu plastikowej reklamówki. Anka zaraz ją gdzieś zgubi i mega wkurwienie, bo ona nie znosi gubić rzeczy, zwłaszcza takich za półtora tysiąca.
Kupiłbym sobie lepsze auto, bo faktycznie mój opel ledwo już zipie. Ale co ze złodziejami? Przecież oni uwielbiają takie nowe cacka. Ci z drogówki też chętniej zatrzymują tych, co dopiero z salonu wyjechali. Mandat goni mandat, a klepanie blachy w 500 SL tanie nie jest.
Masz milion, nie musisz pracować i cały dzień to relaks. Nic bardziej błędnego. Wujek Bronek nie pracuje i mieszka dwie ulice dalej. Jest bardzo bezpośredni i przykleiłby mi się do pleców na długo. Nie lubię jego bliskości, więc brak tego miliona trzymałby mnie na szczęście z dala od jego towarzystwa.
W sumie to taka kwota dupy nie urywa. Kupisz to i tamto, chwilę powariujesz, walcząc z syndromem biedaka i co dalej? Milion... pół i po kilku tygodniach zostaje może ćwierć bańki. Rozleniwiłeś się, do pracy ciężko będzie wrócić a zawistne gęby kolegów i rodziny stłamszą cię i zabiją resztki radości z życia. Wróć człowieku do tyry za dwa koła, jak trzy tysiące wydałeś na trzewiki dla panny, bo chciała być jak Lewandowska.
Siedzę w kuchni i patrzę na pusty kupon totolotka. Anka jest obok i pije kawę, kombinując co kupić na obiad. Wypłata dopiero jutro i zostało jej już tylko dwanaście złotych, ale wiem, że to mądra dziewczyna i coś wymyśli.
Pakuję termos i kanapki do plecaka. Całuję ją w czoło i wychodzę do pracy. Mam blisko, bo stolarnia jest zaraz za moim blokiem. Przechodzę obok kolektury i zatrzymuję się. Do okienka podchodzi matka z chłopczykiem, wypełnia kilka zakładów i podaje kobiecie z totalizatora.
Gniotę mój pusty kupon w dłoni i wyrzucam na trawnik. Niech kobieta z synem wygra sobie ten milion. Ja za to oszczędzę wątrobę, a koszmary o tajlandzkiej dziwce z fiutem nie będą mnie w nocy zrywać z łóżka.
===============================================================
