Dopóki mówisz im, co chcą usłyszeć - jesteś lubiany.

To chyba jedna z tak zwanych uniwersalnych prawd życiowych. Mimo że można zawrzeć ją we własnej definicji i pod innym hasłem, to prędzej czy później trafi do ksiąg przestarzałych, acz stosowanych na co dzień porzekadeł. W porządku, co kto woli - ja jednak uciekam w staroświeckość, dlatego wkrótce powieszę ją sobie nad łóżkiem. W sumie, co komu do tego?

Poeta. Był pewien poeta, który twierdził, że mnie lubi. Jego sympatia była tylko częściowo odwzajemniona, pomimo że rokowała na przyszłość i - niewiele by brakowało - przemieniłaby się w przyjaźń. Wkrótce potem usłyszał coś, czego najwyraźniej nie chciał usłyszeć: że nie jest tym jedynym. Tym jedynym czytelnikiem, to znaczy; jedynym, pierwszym czy ostatnim. Wiersze wysyłałem wielu odbiorcom, jego to dręczyło.

Poeta. Był pewien poeta. Dziś już go nie ma. Są wiersze. To jest właśnie ta wyższość sztuki nad życiem.