wwwZnacznie częściej zdarza nam się mówić o filmach „na miarę” niż „ponad miarę”, a owa „miara” to wielowymiarowy punkt odniesienia, często zakorzeniony w polityce (dlatego, na przykład, rozpowszechnienie „Przesłuchania” w PRL-u uchodzi za cud).
wwwAle można też oceniać na zasadzie porównania. I tutaj pojawia się Quentin, ojciec postmodernizmu kinematograficznego dekady 1994-’04, ojciec kasowych przedsięwzięć, z których najgorzej przędą te ostatnie. Nie mam tu na myśli samego ich zysku, lecz sposób, w jaki się o nich mówi. Zdecydowanie Tarantino epoki „Pulp Fiction” i „Jackie Brown”, czyli indywidualisty Vince’a i urzędnika Cherry’ego, uległ czemuś, co dziś nazywamy tak ładnie w y p a l e n i e m. Choć być może jest to oskarżenie zbyt poważne, a już na pewno równie niebezpieczne, jak uprawianie magii w średniowieczu.
wwwJednakże podłoże „wypalenia” leży bardziej w nas, odbiorcach, niż twórcy. Przejadło nam się przełamywanie granic, nawet to poprowadzone w dobrym guście. Jedynie porno nam się znudziło, chociaż i w to śmiem już wątpić. Ostatnio mój kumpel oświadczył bowiem, że ogląda wyłącznie, gdy musi.

za krótkie, jest postawiona teza (wypalenie twórcy, znudzenie odbiorców), ale nie ma wielu argumentów, żeby ją obronić.

Przejadło nam się

Nam czyli komu? Wiem, że dziennikarze w telewizorze tak mówią, tym niemniej uważam to w tym wypadku za błąd logiczny (dziennikarze z telewizji zresztą też nadużywają tego sformułowania i czasem wrzucają go bez sensu) - kwestia gustu filmowego jest na tyle delikatna, i na tyle zróżnicowana, że cięzko ustawić 100 osób wobec siebie i powiedzieć do nich "przejadło nam się kino Tarantina", bo byś dostał pomidorami za podszywanie się pod opinię większości. Mów za siebie

Chociaż z drugiej strony używanie "nam" jako figury retorycznej, np. Jednakże podłoże „wypalenia” leży bardziej w nas, odbiorcach, niż twórcy., jest jak najbardziej ok