Ptaki gniazda. Lisy nory.
A on …
Nagi.
Nawet miłość,
wymienił na
pięć pogard i dwanaście obelg
oraz obowiązkową prowizję.
Otul go Panie.

Strasznie skomplikowany jest dla mnie ten wiersz. I nie wiem, czy to jego zaleta, czy wada. Chyba zaleta, bo idę sobie zadowolona, słonko świeci, ptaszęta śpiewają, a tu nagle ten wiersz i się potykam, krok mi się myli, staję zdezorientowana - o co chodzi u licha? Jeśli wiersz tak robi odbiorcy, to chyba jest dobry... Nie jestem jednak pewna, bo jednocześnie on mnie jakoś złości, coś mi tu okropnie nie pasuje, ale może to też dobrze?

Przeczytałam go cztery razy pod rząd i za każdym razem wydaje mi się czymś innym - raz mi się podoba, raz nie.

Tok myślenia miałam mniej więcej taki:

Pierwsze czytanie: tytuł mi całkiem umknął, zapamiętałam pogardy i obelgi, a po nich prowizję. Konstatacja - wiersz o akwizytorze. O człowieku, który zarabia na chleb, łykając codziennie upokorzenia. Wiersz świetny.

Drugie czytanie: zauważam tytuł. Kantor? Jaki kantor? No Niebieski. To o kim to jest? Nagi? To chyba nie akwizytor? Nagi Chrystus na krzyżu? Nagie Dzieciątko na sianie? No tak - te ptaki i lisy, a On bezdomny. I miłość wymienił na pogardy (dlaczego pięć?) i obelgi (dlaczego dwanaście?). Ale jaka prowizja? O prowizji to Judasz mógłby mówić ewentualnie... Nie, Chrystus to być nie może, bo "otul go Panie", a jeśli religijnie ma być, to On sam jest przecież tym Panem.

Trzecie czytanie: a może właśnie dla Judasza to współczucie? Ale jakiż on nagi?

Czwarte czytanie: mimo wszystko zostaje coś z Chrystusa i coś z akwizytora. A gdyby tak zobaczyć Chrystusa w zwyczajnym akwizytorze? I znów wracam do tego pierwszego czytania i znów mi się podoba pomysł ogarnięcia współczuciem i swoistego uświęcenia natręta z odkurzaczami, bo te upokorzenia, których on doznaje codziennie - to nie jest na ludzkie siły...

A może tu w ogóle o coś całkiem innego chodzi?

Dzięki za wnikliwy komentarz. Wypada się odwdzięczyć. Tak mnie natchnął do napisania wiersza taki jeden ksiądz od "trudnej", "zbuntowanej" młodzieży. Poświęcił jej całe życie narażając się hierarchii. Teraz jest stary, wylądował na "karnej" parafii, a młodzież szybko zapomniała, ewentualnie na co ją stać po 33 latach, to wyrzuty, że ich nawracał, sami już właściwie starzy,jednak chcieliby się jeszcze pobuntować. Może z przyzwyczajenia. Jak widzisz trop dobry jest coś z Chrystusa, jest i z Judasza i ta miłość, za którą może liczyć tylko na pogardę...Długo by tłumaczyć...

Majka Skowron pisze:Długo by tłumaczyć...

Wiesz, to niezwykłe, że w tak krótkim wierszu udało Ci się zawrzeć właśnie to. Różnie można całość interpretować, ale jasne jest, że mowa o czymś skomplikowanym, emocjonalnie trudnym i niejednoznacznym... Ja to właśnie tak odebrałam - jako coś niejasnego, trudnego do wytłumaczenia, z mnóstwem silnych i zarazem poplątanych uczuć. A forma utworu - właściwie mini. Myślę, że to dobrze wróży Twojej przyszłości poetyckiej, pod warunkiem, że nie wpadniesz w pułapkę Wielkich Słów.

Dzięki, ale zajmuje się prozą i nie mam ambicji poetyckich. Czasem jestem zmuszona coś napisać w ramach twórczej zabawy z "trudna" młodzieżą. Co do wielkich słów to prawda...sama zauważyłam, że mam skłonności do patosu. Muszę uważać. Dzięki.

To utwór skomplikowany, pisany nie najgorszym języku i pozostawiający morze możliwości co do jego interpretacji. Z tym, że mimo wszystko moim zdaniem niepełny.

Może właśnie dlatego, że nie masz ambicji poetyckich, będziesz w stanie od czasu do czasu napisać dobry wiersz? Może taka postawa typu: "chcę pisać wiersze" bardziej przeszkadza niż pomaga? Może dobre wiersze powstają tak trochę niechcący? Gdybam sobie, bo sama też wierszy nie piszę.

Przestaję wierzyć w ambicje o podtekście artystycznym. A z tobą jak, Majka? No i Thana!

No tak sobie pomyślałam, że niedokończony...ale niespełnienie to moje drugie imię.
Zresztą Bóg jest także nieskończony...

Majka Skowron pisze:niedokończony

to niekoniecznie to samo co

Majka Skowron pisze:nieskończony

Cóż. Może dokończy go życie...