za matową szybą stoi akt

olśnienie

moja trzecia żona

nie potrzebuję lornety
stoję blisko
nabrzmiały

poczekam jak wyjdzie

„to co po nas zostanie
będzie jak płacz kochanków
w małym brudnym hotelu
kiedy świtają tapety”
Herbert Zbigniew „Dlaczego klasycy”

Pozwoliłem sobie sięgnąć do fragmentu mistrza jako próba skomentowania Twojego tekstu z szerszej perspektywy pewnego zjawiska i stylu poetyckiego. Owszem, mógłbym napisać coś bardziej konkretnego. Tyle, że wiersz jest obrzydliwy (nie zachwyca również warsztatem ani przekazem). Czuję wewnętrzny wstręt do tego dzieła jakby autor skierował doń szambo ludzkości. I tak zostawiłaby gniło, nie skomentował, nic nie zrobił. Rozumiem, w czasach sztuki konceptualnej wszystko może być wierszem. I to po nas zostanie...

Jeżeli istnieje jakiekolwiek pocieszenie w tragedii, to warto pisać o naszych słabościach. Skrywanych.
Szukam, znajduję, piszę. O szambie też. Logice zbitego dzbanka.
Cytat, podparcie Herbertem jest zły, i niepotrzebny. Myślę, że po przeczytaniu raz jeszcze "dlaczego klasycy" zrozumiesz ten wiersz.
Szanuję twoją opinię, i dziękuję za wizytę.