cienie stokrotek zamigotały

na zachlapanej słońcem

tafli subtelnych płomieni



żar samotnej topoli

wpłynął we wrzące jezioro

gdy przeglądała się w ogniu



odbicie porcelanowej topielicy

zaplątało się w tonące palenisko

kwiatem dla wilgotnej grzywy szkarłatu



wybuchając salwami perlistej sukienki

śmierć zatoczyła ostatnie słowo

nad rozpuszczoną agonią



pamiątką

słodka benzyna po brzegi

Powiem szczerze: nie rozumiem. Przeczytałem kilka razy i... nic.

Odnoszę dziwne wrażenie, że sama nie byłabyś w stanie powiedzieć, o czym jest wiersz. Ja nie widzę tu żadnego sensu ani puenty, tylko zlepek dość pretensjonalnych metafor. Nie podoba mi się.