Bezludna noc - herold ciszy
uświęconego wszechświata.
W jej źrenicach pamięć jutrzni
u progu serca blednie.
Bezludna noc między sowy
pióra wplata, trupioblady
kordonek cierpkiego fatum.

U początku rzeki zaświatu,
w mrokach zwilgłej Seta ziemi,
pradawna bestia strzępi
rozkładem bezkrwisty całun
i obietnicą zdobne skrzydła
rozwija, stając się wiernym
krzewicielem wyzwolenia.

Zagrzmię zatem dziką nutą
w bęben zaświatowych wrót!
Pieśnią słowika rozedmę
złowieszcze podziemi łono.
Barką pobrzasku wypłynę
z bezsennej nocy popiołów -
dusza gorejąca świtem!

Bardzo to... romantyczne.

I to źle.

Ani to wiersz o czymś konkretnym, ani ładny, ani ciekawy, ani zaskakujący, czyli bylejaki. Metaforyka jest strasznie napuszona i patetyczna, teksty z rodzaju "herolda ciszy", "duszy gorejącej świtem" czy "barka pobrzasku", abstrahując już od tego, że są w większości słynnymi metaforami dopełniaczowymi, wieją koszmarną tandetą i patosem rodem z Mickiewicza.

Ale ładnie nawet operujesz słowem, wiesz, co chcesz napisać, to ważne. Tylko zupełnie nie w tę stronę...

Forma mnie zachwyciła. Naprawdę bardzo rzadko natrafiam na poezję pisaną w podobnym stylu w sposób tak dobry; z reguły ambicje autorów prędko się wyczerpują i ze stylizowanego utworu robi się paplanina "na wyrost". Jakby dziecko pisało. A tutaj przypadło mi do gustu. Super.

Zgodzę się z Przedmówczynią co do tego, że romantyzm/emocje aż się w tym utworze przelewają. Ale tak pisano, pisze się i tak pisać ludzie będą, więc nie uznałem tego za defekt.