Miałem dziadka.
Za dzieciaka uczył mnie matematyki.
To było coś, być uczonym przez starca,
z którym łączyły mnie więzy krwi.
Bardzo go lubiłem, więc odszedł.

Babcia zaś miała gęś:
wredną, złośliwą i dość silną.
Nienawidziliśmy jej,
więc dobry Bóg podarował jej
tysiące dni spokoju.

coś ma w sobie ten wiersz, ale nie podoba mi się zwrot "starzec", bo dziadkowie nie są raczej starcami, może pradziadkowie. to słowo trąci tutaj patosem, a to niepotrzebne zupełnie

Poruszył mnie ten wiersz, zwłaszcza druga zwrotka. Jeśli chodzi o moje odczucia, to patetyczne słowa w poezji są na swoim miejscu

Czarna Nina pisze: patetyczne słowa w poezji są na swoim miejscu

jeśli chodzi o moje odczucia nie ma na nie miejsca w poezji, ani w życiu :-)

A gdzie wg ciebie jest ich miejsce?

W kościele i polityce

A mi się nie podoba, bo tu zupełnie brak poezji. Okej, łapię myśl, jest ciekawa, ale forma wiersza pozostawia wiele, wiele do życzenia. Jest nieprzyjemna, chropowata, czyta się jak nagłówki gazet, a nie jak wiersz.

Nie oddziałuje na mnie, przepraszam.