trzydzieści lat później
morwy na drzewie smakują tak samo
tylko koledzy ze szkolnej ławki
- nauczyciele
patrzą z politowaniem

a ja cóż
dalej mam dziesięć lat
i nic mnie nie obchodzi

Sympatyczny wiersz tylko, że ludzie się zmieniają. Współczuję peelowi rozumu dziesięciolatka w wieku czterdziestu lat na karku.

Sympatyczne i wymowne. Ostatnio przejeżdżałem obok starej szkoły więc mogę powiedzieć, że dla mnie to tekst "na czasie".

dEn
Jacek

Dzięki chłopaki:)
Na to drzewo zawsze będę wchodzić.

Jacek Łukawski pisze:Ostatnio przejeżdżałem obok starej szkoły

Na swoim oldskulowym Dnieprasie?

Morwy trwają. Nauczyciele i uczniowie przemijają. Wspomnienia są bardziej trwałą niż smak jej owoców zrywanych ukradkiem. Ewoluują nasze ciała ku dojrzałości, kwitnieniu, przekwitaniu, umieraniu. Morwy na przekór czasom cały czas rosną i tęż mnie "nic mnie obchodzi", że żyją dłużej ode mnie.