Dwie twarze
jednym ciałem
jednym duchem.

Dwa serca
jednym czuciem
jednym bólem.

Dwa światy
jednym słońcem
jednym tchem.

Dwie bajki
jednym dobrem
jednym złem.

Rozedrzyj na kawałki
dwie twarze
dwa serce
dwa światy
dwie bajki
stwórz jeden
czas lepszy
czas przyszły
teraźniejszy
tylko przeszłość zostaw
ze mną
w kawałkach
łzy znikną
w przebrzmiałych mozaikach...

--------------
Nie wieje trochę sztampą?

Ha, ha - ale to nie śmiech, raczej zaduma...

Osobliwość pisze: Nie wieje trochę sztampą?

Wieje. Mocno. "Ósemka chyba dmie"
Ale to, że masz tego świadomość (lub obawę) - to już coś.
Biorę poprawkę na Twój wiek, i na to, że jeszcze szukasz swojej ścieżki.
Widać, że coś Ci w duszy gra, ale nie umiesz tego ani oswoić ani okiełznać.
Kilka rad
Po pierwsze- spróbuj czytać swoje wiersze na głos. Usłysz jak brzmią. Zmieniaj sylabizację, przystanki, przecinki.
Wtedy masz szansę wychwycić wszystkie fałszywe tony, wszystkie banalności i oczywistości.
Po drugie - skup się na napisaniu kilku (5-9) wersów. Nie twórz tasiemców . Wtedy masz szansę tak ująć myśli - by szanować SŁOWO. Bo każde stanie się ważne. Nie będzie"wypełniaczy".
I po trzecie - najważniejsze - przemyśl dokładnie CO chcesz opisać. Uczucia, emocje, obrazek ? Co chcesz nam przekazać. Chcesz się podzielić przemyśleniami a może wzruszyć czy zaskoczyć? Musisz wiedzieć PO CO piszesz.
Bo lepienie słów tylko po to, by stanowiły jakiś przypadkowy wierszyk - nie ma sensu.
I ostatnia rada - czytaj, czytaj czytaj - szukaj poezji która trafia do Ciebie najmocniej - czytaj, zobacz jak Poeci radzili (radzą) sobie ze słowem, odszukaj tych wielkich - Leśmiana, Staffa, Gałczyńskiego, Szymborską.
Jeśli masz niechęć do "szkolnych" autorów - poczytaj choćby Przyborę. Przekonaj się jak genialnie umie bawić się słowem.
Zacznij od klasyków - by móc docenić tych, co przyszli po nich.

przeczytaj to na głos, najlepiej jak nikt nie słucha, i oceń sam siebie.