W karcerze poranka zawieszona pętla

nie pozwala zapomnieć o grzechach

śmiertelnych jak bezimienna miłość.



Na szubienicy popołudnia tli się iskra,

samotna spopiela serca.

Przez świat przenika deszcz drzazg,

poranione twarze milkną.



Na zgliszczach nocy odradza się nowe,

nieznane, niechciane,

bez zahamowań i sumienia.

ladny, gleboki, ale jabky apokaliptyczny:P

nurhia pisze: ale jabky apokaliptyczny:P

to źle, czy dobrze?

w suumie to dobrze.dzis trzeba wszystkim wstzasac, zeby podzialalo i uwage zwrocilo:P

Nie zawsze trzeba wstrząsać. Czasami wystarczy delikatna poetyka, żeby zwrócić uwagę. Tak przynajmniej mi się wydaje

Piękny wiersz. Jak najbardziej apokaliptyczny i dekadencki. I smutny niestety, bo prawdziwy.



Na zgliszczach nocy odradza się nowe,

nieznane, niechciane,

bez zahamowań i sumienia.





Niestety, niestety. Coś o tym wiem ehhh.





Pozdrawiam.

Dark.

Dzięki Dark