chodziła boso
na dobre buty zawsze brakowało
uśmiechu wędrowców

gdy zdarła skórę
zobaczyła jak się ziemia miesza z błękitem
pomyślała
że tak powstają lodowce

nie nie było jej zimno
tylko usta parowały od powtarzania amen
ilekroć wypadały na bruk
dziury z kieszeni

z czasem nauczyła się łapać chmury
to chroniło przed deszczem
mówiła że najtrudniej oswoić wiatr
kiedy wieje pustką

pewnego dnia kupiła buty

odeszła

Cudowny wiersz! Nie bardzo rozumiem co ma uśmiech wędrowców do nowych butów, dlatego po pierwszej strofie już się obawiałem, że to będzie jakieś przekombinowane, ale nie jest. Fajnie, że z takich ogranych już elementów - wędrówka, wiatr, podarte kieszenie, etc. - nadal da się skomponować coś świeżego.

Podobało się. Lekkie, z pomysłem i subtelną liryką.

Nie umię w poezję ale mię się podoba

A mnie tu elka, coś nie pasi, coś nie składa Przepraszam.
Oczywiście piszę inaczej i na przykład w tym kawałku, zmieniłbym:

elka pisze: chodziła boso
na dobre buty zawsze brakowało
uśmiechu wędrowców
na tanie nie było stać

bo "uśmiechy wędrowców" jakieś nienaturalne mi się wydają.

Drugiej "zwrotki" nie rozumiem. I nie czuję.

W trzeciej jedno "nie" bym wywalił, a "amen" zmienił na "dziękuję", albo "na zdrowie"

Za to czwarta bardzo mi się, razem z puentą.

Ale broń cię szumiący borze coś zmieniać. To Twoje wersy.

Jim Skalniak pisze: Fajnie, że z takich ogranych już elementów - wędrówka, wiatr, podarte kieszenie, etc. - nadal da się skomponować coś świeżego.

Cieszę się, że się udało. Bardzo Ci dziękuję za komentarz.

Gorgiasz pisze: Podobało się. Lekkie, z pomysłem i subtelną liryką.

Dziękuję, Gorgiasz.

Misieq79 pisze: Nie umię w poezję ale mię się podoba

Mię też bardzo się podoba Twój komentarz. Dziękuję.

P.Yonk pisze: Ale broń cię szumiący borze coś zmieniać

W tym akurat niczego nie zmienię, mam do niego sentyment, a niewiele mam takich wierszy.
Dziękuję za Twoje spojrzenie, jest dla mnie ważne.

Gorgiasz pisze: Podobało się. Lekkie, z pomysłem i subtelną liryką.

Może i lekkim piórem napisany, ale IMO ma swój ciężar gatunkowy. Użycie zwykłych rekwizytów, wg mnie, tylko podkreśla, że nie chodzi tu o ubóstwo fizyczne, a przynajmniej nie tylko o to. To głębsza metafora odnosząca się do stanu psychicznego oraz emocjonalnego tej "onej". Do ran wewnętrznych, do wyalienowania, do takiego swoistego "zosobnienia", a w konsekwencji do jej psychicznego umocnienia, czyżby... uszlachetniające cierpienie?

elka, tak to zobaczyłam, choć nie ma we mnie pewności, czy poszłam dobrą ścieżką.

Pozdrawiam
n

nebbia pisze: elka, tak to zobaczyłam, choć nie ma we mnie pewności, czy poszłam dobrą ścieżką.

Dobrą.
Dziękuję za zagłębienie.
Pozdrawiam.