czy pan mnie słyszy
tu jestem panie Gustawie dzień dobry
czekam oparta o obłok gotowa do lotu
choć pan ciągle wyzłaca Adelę
jakby pan nie wiedział
że to tylko próba generalna przed premierą
srebrzystej przyszłości

...
półcieniami ugrem i sjeną paloną ciepło maluję
co niewybrzmiałe zamknięte choć w litej skale
pamięć żłobi tunel czule kusi wciąga miękką ochrą
a ty mi kładziesz te swoje tony chłodne
odcienie jasnego błękitu jakbyś chciał pominąć zapomnieć
odwrócić uwagę od temperatury
bo przecież wiem że zimna biel
nie rzuci cienia

więc skąd te irysy blade zmęczone ciężkie
od łzawych omdlałych liści
daruj sobie ja i tak wykrzyczę rozsieję
wspomnienia nie tylko na trzysta sześćdziesiąt pięć
ukorzenią się
bo na odchodnym bezrefleksyjnie rzekłeś
tendit in ardua virtus...
hasta la muerte

Każda biel rzuca cienie nebbia. Uwierz mi na słowo.
W mojej palecie farb mam czternaście odcieni bieli. Z szarościami jest tego znacznie więcej jeszcze.
Biel rzuca cienie, nawet zimna. Słowo!!!

Rozumiem przenośnię lecz bywa i jest jak pisuję.
Teraz będzie o literkach - zapisujesz wielość przymiotników. Dla mnie każdy z nich jest dopowiedzeniem czegoś, co raczej jest zrozumiałe.
Nie wiem, czy tak należy, czy też nie. Przyznam się, że nie znam się na tym prawie zupełnie. Próbowano mnie jednak kiedyś nauczyć, że przegadanie czegoś jest odebraniem temu czemuś prawa do domysłu i namysłu.
Nad tym tekstem bym jeszcze usiadł, podumał i zapisał to wszystko na sto trzy inne sposoby.
Tak ponoć robią wytrwali i cierpliwi.
Pamiętaj też, że czytałem Ciebie z wielką ciekawością.
Pamiętaj.
Papki.

Tak sobie umyśliłam, że to ma być tekst wykrzyczany na wdechu, potok słów wyrzucanych jednym tchem, może nawet do jego utraty. Jak widać, nie zawsze wykonanie podąża za zamiarem.

Quincunx, bardzo dziękuję za pochylenie się nad tym "słowotokiem".
n.