nie spotkamy się tyle razy
ile jest sierpniowych gwiazd

kiedy granatowe niebo obnaża się z chmur
jedna ścieżka w lesie prowadzi na mostek
pod nim słońce wyławia z wody złoto i zieleń

z mojego balkonu trudno dostrzec księżyc
w nocy słychać jak jadą pociągi
a wiatr przynosi smak babiego lata

zasypiam przy otwartych oknach
i jest tyle rzeczy których już ci nie powiem

ithi pisze: nie spotkamy się tyle razy

W punkt o braku. Dookreślenie: ile wg mnie zmiękcza surowość 1. wersu.

Druga cząstka - metafora. Podobnie jak wers drugi ociepla status quo.
Księżyc - adresat liryku, tak to bym widziała.
Czyli moje nieuprawnione widzimisię chce bardziej surowo, tak:

nie spotkamy się tyle razy

z mojego balkonu trudno dostrzec księżyc
w nocy słychać jak jadą pociągi
a wiatr przynosi smak babiego lata

zasypiam przy otwartych oknach
i jest tyle rzeczy których już ci nie powiem

__________
Lubię urokliwą i celną prostotę Twoich wierszy. Działa.

Wrotyczu, dziękuję za komentarz i za widzimisię. Moje widzimisię jednak widzi inaczej. Ale surowość też w cenie.

Z przyjemnością i odrobiną zadumy przeczytałem.

Może warto zebrać te wiersze w tomik - myślałaś o tym kiedyś?

Romecki pisze: myślałaś o tym kiedyś?

uhm, myślałam. na myśleniu się skończyło.

Jest w tym tekście jakiś spokój i niebanalna (nie)codzienność. Klimat skojarzył mi się trochę z Murakamim... Przeczytałam z przyjemnością .

Smaczny wiersz, podoba mi się. Klimatycznie

dziękuję!